„Hokejowe legendy” (4). Władisław Trietjak

Początkowo chciał zostać napastnikiem, ale z powodu braku bramkarzy w młodzieżowej drużynie przestawiono go właśnie na tę pozycję. Później mówił, że dzięki temu wygrał wszystko, co możliwe. Przez wielu nazywany był człowiekiem „Krabem”. Oto historia kariery Władisława Trietjaka.

Władisław Aleksandrowicz Trietjak urodził się 25 kwietnia 1952 roku w Orudjewie, w Rejonie Dymitrowskim. Wczesne dzieciństwo spędził startując w zawodach w pływaniu, ponieważ chciał zostać profesjonalnym pływakiem i pójść w ślady swojego brata.

Władisław jako dziecko uprawiał wiele sportów, ale w wieku 10 lat za namową kolegów zdecydował się dołączyć do szkoły sportowej CSKA imienia Walerija Charłamowa i to właśnie tam w wieku 11 lat rozegrał pierwszy mecz hokejowy.

Przełom w karierze nastąpił w roku 1968, kiedy to podczas mistrzostw juniorów zaprezentował swój unikalny styl bronienia i w znaczącym stopniu przyczynił się do wygranej Związku Radzieckiego w całym turnieju.

W sezonie 1969-70 w wieku zaledwie 17 lat Władisław został włączony na stale do pierwszej drużyny CSKA Moskwa przez legendarnego trenera tej formacji Anatolija Tarasowa, który widział w nim nietuzinkowy potencjał.

Jak sam określił sezon 1970-71 był tym, dzięki któremu stal się kandydatem na pierwszego bramkarza reprezentacji, ponieważ to właśnie w tej kampanii został wybrany najlepszym bramkarzem ligi sowieckiej, a wiosną tego samego roku otrzymał pierwsze powołanie do seniorskiej reprezentacji, z którą to zdobył złoty medal mistrzostw świata.

Rok później już jako etatowy bramkarz klubowy oraz reprezentacyjny został wybrany do drugiej najlepszej drużyny igrzysk olimpijskich w Sapporo, na których to Związek Radziecki zdobył złoto. Były to pierwsze z czterech igrzysk, na jakich wystąpił nasz dzisiejszy bohater.

Sławę na całym świecie zdobył w 1972 roku, kiedy to w sławnej serii nazywanej „Summit Series” (była to seria meczów rozgrywana między Kanadą a Związkiem Radzieckim) mimo naporu Kanadyjczyków Władisław bronił jak natchniony, dzięki czemu Związek Radziecki pokonał Kanadę 5:3 na lodowisku w Vancouver.

Po serii kolejnych sukcesów oraz bardzo dobrej gry wiele drużyn występujących w NHL zainteresowało się Trietjakiem, sam zawodnik mógł przebierać w ofertach, ale najbardziej starało się  Montréal Canadiens. Bramkarz dogadał się już z szefostwem ekipy Habs, ale ówczesne władze Związku Radzieckiego z powodu napiętej sytuacji na świecie nie pozwoliły mu opuścić kraju i temat transferu upadł.

Przez kolejne lata niezmiennie co sezon wybierany był do najlepszej drużyny ligi sowieckiej, zarazem zdobywając kolejne złote medale w mistrzostwach świata.

Ostatnimi Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi, na jakich wystąpił, były te odbywające się w Lake Placid. ZSRR przegrał na nich walkę o złoto z gospodarzami, Stanami Zjednoczonymi, którymi dowodził Herb Brooks. Tym samym sowieci przekreślili swoje szanse na zdobycie czwartego złota w czterech olimpijskich występach.

W 1984 roku w wieku zaledwie 32 lat postanowił zawiesić łyżwy na kołku. Głównym powodem tej decyzji była chęć spędzania większej ilości czasu z rodziną, gdyż w tamtych czasach hokeiści najczęściej stacjonowali w obiektach sportowych zespołów, w których występowali.

 

Trietjak próbował jeszcze przekonać ówczesnego trenera CSKA Wiktora Tichonowa, aby ten dał mu możliwość indywidualnych przygotowywań do sezonu, ale mimo wielu próśb każda kończyła się odmową. To skutkowało decyzją o definitywnym końcu przygody z hokejem.

Zaledwie trzy lata po zakończeniu kariery zdecydował się wydać książkę, którą zatytułowano „Trietjak legenda”. W późniejszych latach zdecydowano się na ekranizację tego dzieła.

W 1989 roku został wprowadzony do Hokejowej Galerii Sławy. Był pierwszym sowieckim zawodnikiem, który dostąpił tego zaszczytu, nie rozgrywając żadnego meczu w najlepszej lidze świata!

Po upadku Związku Radzieckiego otrzymał ofertę pracy w Chicago Blackhawks jako trener bramkarzy, z której oczywiście skorzystał, spędzając tym samym 14 lat za oceanem.

Trietjak niejednokrotnie nalegał, aby seria „Summit Series” powróciła i w końcu sam wybrał się do Ottawy, w celu odbycia rozmowy z premierem Kanady Stephenem Harperem. Wspólnie doszli do konsensusu, że najlepiej będzie, gdy do tej serii począwszy od 2009 roku przystąpią juniorskie zespoły Rosji i Kanady.

Władisław po karierze hokeisty wielokrotnie mówił, iż przyszłością hokeja są młodzi zawodnicy, dlatego w 2008 roku zdecydował się otworzyć własną szkółkę bramkarzy w Toronto, która działa do dziś.

 

Odznaczenia:

• Medal za Ofiarną pracę 
• Order Znaku Honoru
• Order Honoru
• Order Lenina
• Order Przyjaźni Narodów
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy
• Order Zasług dla Ojczyzny
• Zasłużony Pracownik Kultury Fizycznej w Federacji Rosyjskiej

Osiągnięcia:

• 10-krotny zwycięzca mistrzostw świata
• 3-krotny mistrz olimpijski
• 13-krotny zwycięzca sowieckiej ligi hokejowej
• 12 krotnie wybrany najlepszym bramkarzem Sowieckiej ligi hokejowej
• Złoty medalista prestiżowego turnieju „Canada Cup'”
• Członek hokejowej Galerii Sławy
• Członek Galerii Sławy IIHF
• Wybrany do składu stulecia przez Międzynarodową Federację Hokeja na Lodzie
• Włączony do rosyjskiej hokejowej galerii mistrzów
• CSKA Moskwa zastrzegła numer „20”, z którym Władisław zwykł występować.