Loża prasowa (2): Sąd nad Minkiną

Jutro odbędzie się Walny Zjazd Sprawozdawczo-Wyborczy, na którym delegaci wybiorą prezesa Polskiego Związku Hokeja na Lodzie oraz członków zarządu. Postanowiliśmy zapytać doświadczonych dziennikarzy prasowych, radiowych i telewizyjnych o to, jak oceniają poprzednią kadencję Mirosława Minkiny. Poprosiliśmy o wskazanie jego sukcesów, jak i porażek.

Jak w skali szkolnej oceniasz kadencję Mirosława Minkiny i dlaczego?

Patryk Rokicki (TVP Sport):

- W polskim hokeju niestety wciąż nie jest dobrze. Funkcjonowanie potwornie zadłużonego Związku w czasach pandemii było dodatkowo utrudnione, ale na wyżej niż "3" (dostatecznie) nie mogę ocenić tej kadencji.

Stefan Leśniowski (sportowepodhale.pl):

- Zasłużył na dwóję. Polski hokej pod jego rządami nie zrobił nawet kroczku do przodu. Z klubowymi prezesami przekształcił ligę w ligę open, z której polskich hokeistów wyparli nie zawsze dobrzy obcokrajowcy. Nadal jako jedna z nielicznych dyscyplin zespołowych nie ma strategicznego sponsora. Zawierzył telewizji publicznej a ta wystawiła go do wiatru. Szefów TVP polska liga nie interesuje. Wizerunkowa porażka, gdy 15 reprezentantów kraju zbojkotowało powołania, bo nie respektował ustaleń poprzedników, którzy obiecali „dniówki” dla kadrowiczów po 300 złotych. Szedł w zaparte i przegrał w sądzie.

Grzegorz Wojtowicz (Polska Agencja Prasowa):

- Trzy plus – jego prezesura to efekt największego organizacyjnie kryzysu PZHL w historii związanego z działaniami poprzedniego prezesa Dawida Chwałki, ale Minikna jako członek zarządu też odpowiada za powstałe wówczas nieprawidłowości i długi.

Piotr Chłystek (Przegląd Sportowy):

- Mogę dać 3+. Na zachętę, bo w ostatnim czasie widzę, że prezes Minkina stara się, by było lepiej i ma różne ciekawe pomysły, choć ze względu na gigantyczne zadłużenie i brak nowych środków często ma związane ręce. Nie pomogło mu też koronawirusowe zamieszanie. Czasem jednak prezesowi trochę brakuje konsekwencji w działaniu. Nie podobało mi się też, że odcinał się od związków z Dawidem Chwałką. Przed komisją sejmową i osobami mniej zorientowanymi w temacie kreował się na człowieka, która nagle przychodzi z zewnątrz i spróbuje wszystko uporządkować. Inna sprawa, że więcej chętnych do pracy na tym stanowisku nie było. Tylko Minkina się nie przestraszył, podjął próbę i wydaje się, że radzi sobie coraz lepiej.

Tadeusz Musioł (Radio Katowice):

- Sądzę, że spokojnie mogę wystawić czwórkę. Wiem, że są długi, wiem, że w dalszym ciągu jest sporo do zrobienia, ale to są sprawy, którą dotyczą polskiego hokeja od lat i trudno zwalać wszystko na obecnego prezesa. Mam wrażenie, że jednak coś drgnęło. nie wszystko jest zasługą Mirosława Minkiny, ale liga jest coraz ciekawsza (nie mówię, że mocniejsza), reprezentacja dała nam trochę emocji, mamy okazję gościć turnieje. Czwórka jest chyba ok.

Jaki był największy sukces podczas jego rządów?

Patryk Rokicki (TVP Sport):

- Awans do finałowych kwalifikacji ZIO 2022, nieco wymuszona, ale dobra zmiana Tomka Valtonena na Roberta Kalabera i zwycięstwo nad Białorusią w Bratysławie. To był promyk nadziei, że nad naszym hokejem może zaświecić słońce na dłużej. Cieszy także coraz lepsza gra żeńskiej reprezentacji, która w 2019 roku osiągnęła swój najlepszy wynik w MŚ.

Stefan Leśniowski (sportowepodhale.pl):

- Projekt polskihokej.tv

Grzegorz Wojtowicz (Polska Agencja Prasowa):

- To, że nie doszło do kompletnego załamania finansowego i reprezentacje narodowe mogły jakoś przygotowywać się i brać udział w turniejach. Sukcesem był start w kwalifikacjach olimpijskich, choć awansu nie udało się wykorzystać. Dokonał też dobrych wyborów selekcjonera. Mam tu na myśli zarówno Tomasza Valtonena, jak i Roberta Kalabera.

Piotr Chłystek (Przegląd Sportowy):

- Podoba mi się, że prezes ciągle szuka współpracy z przedstawicielami innych państw i zależy mu na wymianie doświadczeń. Dołączenie polskich klubów do Pucharu Wyszehradzkiego czy organizacja Pucharu Trójmorza to inicjatywy, za które Minkinę z pewnością można pochwalić. Przez dłuższy czas polski hokej był też praktycznie nieobecny w mediach, kibice nie mogą liczyć na regularne transmisje PHL w telewizji. Cieszy, że PZHL w tej sytuacji podjął współpracę z różnymi redakcjami i przygotował kanał polskihokej.tv, gdzie ligowe spotkania można oglądać (cennik transmisji to już inna sprawa…). Na razie to działania na niewielką skalę, ale dobrze, że są.

Tadeusz Musioł (Radio Katowice):

- Mając na uwadze ostatnie miesiące, to myślę, że porozumienie się z Robertem Kalaberem by przejął naszą reprezentację. W okresie długoterminowym, tutaj się powtórzę, regularne otrzymywanie mistrzowskich turniejów. Duża pewnie w tym zasługa naszej przedstawicielki we władzach IIHF - Marty Zawadzkiej, ale idzie to na konto prezesa. Wydaje mi się, ze trochę poprawiła się też atmosfera wokół całej dyscypliny, czego dowodem m. in. pozyskiwanie sponsorów i nawiązana współpraca m. in. z Urzędem Marszałkowskim Województwa Śląskiego. Sukcesem jest także uruchomienie platformy, za pośrednictwem której można oglądać mecze PHL. Płatnej, raczkującej, ale ważnej, bo jednak wpływającej na promocję hokeja.

Co było największą porażką?

Patryk Rokicki (TVP Sport):

Wymieniłbym tutaj trzy obszary:
- zgoda na Ligę Open, czyli powolne zarzynanie polskiego hokeja.
- brak ogólnopolskiego programu szkolenia dzieci i młodzieży. Czekaliśmy latami na powrót ze Szwajcarii Henryka Grutha i teraz trzeba działać. Uciekają nam kolejne miesiące, a na miejscu mamy człowieka-legendę, który jest idealnym kandydatem do przygotowania i wprowadzenia takiego systemu.
- brak regularnych transmisji meczów PHL w ogólnopolskiej telewizji. Bez tego wzrost popularności dyscypliny i przyciągnięcie dużych sponsorów jest praktycznie niemożliwe. Związek i kluby jak najszybciej muszą znaleźć na to środki.

Stefan Leśniowski (sportowepodhale.pl):

- Wizerunkowa, wspominana w pierwszym punkcie. Podobnie jak brak sponsora strategicznego i PHL w telewizji.

Grzegorz Wojtowicz (Polska Agencja Prasowa):

- Brak zjazdu wyborczego w 2018 roku, który sprawiłby, że jego ewentualna prezesura byłaby poparta realnym mandatem środowiska hokejowego. A tak był przez wielu odbierany jako uzurpator.

Piotr Chłystek (Przegląd Sportowy):

- Moja pierwsza myśl, to porażki wizerunkowe i sposób w jaki rozwiązano zamieszania związane ze strajkiem reprezentantów przy okazji turnieju EIHC w Gdańsku w 2018 roku oraz pechowym zgrupowaniem w Warszawie w 2020 roku. Padło wtedy wiele niepotrzebnych słów. Oficjalnie i nieoficjalnie.

Tadeusz Musioł (Radio Katowice):

- Trudno to jednoznacznie wskazać. Brak sponsora tytularnego dla rozgrywek to największa porażka każdego prezesa hokejowej centrali, ale wiadomo, ze nie jest łatwo rozmawiać z inwestorami mając na papierze miliony zadłużenia. Może nie porażką, bo było to w porozumieniu z klubami, ale wydaje się, że inaczej można było rozwiązać zakończenie " sezonu pandemicznego", nie przyznając medali, ale jedynie wskazać zwycięzcę.

Co powinien zmienić, jeśli ponownie zostanie prezesem?

Patryk Rokicki (TVP Sport):

- Niezależnie kto zostanie prezesem, to musi porządnie wziąć się do pracy w kwestiach poruszonych w poprzednim pytaniu.

Stefan Leśniowski (sportowepodhale.pl):

- Zmniejszyć liczbę obcokrajowców. Zadbać o młodzież, a więc o przyszłość reprezentacji, która powinna być wizytówką związku. Postarać się wreszcie o sponsora strategicznego dla PHL.

Grzegorz Wojtowicz (Polska Agencja Prasowa):

- Przede wszystkim zająć się wdrożeniem nowego systemu szkolenia. Zająć się edukacją trenerów i sędziów. Wprowadzić przejrzystość finansową i odbudować strukturę PZHL. Otworzyć się na inne środowiska. Wyzbyć się partykularnego myślenia i przekonania, że polski hokej to tylko Górny Śląsk.

Piotr Chłystek (Przegląd Sportowy):

- Myślałem, że redakcja hokej.net zaprosiła mnie do udziału w krótkiej sondzie, a nie poprosiła o pisanie rozprawki? A mówiąc poważnie, to posłużę się odpowiedzią, którą zwykle dziennikarze słyszą od sportowców, gdy pytają, w jakich obszarach chcą się poprawić: Tak naprawdę w każdym aspekcie jest pole do poprawy. Naszemu hokejowi przydałby się „Okrągły Stół”. Różne grupy (zawodnicy, trenerzy, działacze, dziennikarze, itp.) mogłyby przedyskutować, jakie środowisko ma potrzeby i jakie możliwości. Wtedy można myśleć, co dalej. Może w przypadku wyborczego sukcesu nową kadencję prezes Minkina powinien rozpocząć właśnie od serii spotkań z przedstawicielami poszczególnych środowisk?

Tadeusz Musioł (Radio Katowice):

- Trudno powiedzieć. Wciąż brakuje mi większego " wykorzystania" naszych hokejowych gwiazd. Oczywiście jeżeli wyrażą taką wolę, ale w tym rola m.in. prezesa by ich przekonać. Mam tutaj na myśli oczywiście Mariusza Czerkawskiego, ale przede wszystkim Henryka Grutha, który miał spory wkład w budowę szwajcarskiego hokeja i ma bezcenną wiedzę, której nie można zmarnować. Nie wiem, czy jest to wykonalne, ale warto zrobić także wszystko, by zjednoczyć środowisko. Może coś na miarę okrągłego stołu z udziałem działaczy, trenerów, zawodników, sędziów, a nawet dziennikarzy i kibiców. Warto słuchać wszystkich, przecież każdy ma jakiś pomysł. Może jakiś uzdrowi polski hokej?