Karolina Późniewska: Chcemy pokazać, że umiemy grać, a mistrzostwa to nie wyjazd na wycieczkę

Karolina Późniewska nazywa „Czerkawskim w spódnicy” to ikona polskiej kadry narodowej hokeistek. W sobotę rozpocznie swoje dziewiąte mistrzostwa świata. Jest kapitanem ekipy biało-czerwonych, które pod jej wodzą chcą udowodnić, że naprawdę potrafią grać w hokeja i walczyć o najwyższe laury w swojej dywizji.

HOKEJ.NET: Na tydzień przed wylotem do Pekinu spotkałyście się w Katowicach na zgrupowaniu. Jak wyglądała praca kadry na tym obozie?

Pierwsze trzy treningi nakierowane były na jazdę. Trener chciał żebyśmy rozruszały nogi. Potem zaczęły się już strzały, taktyka, przewagi i osłabienia, czyli już typowe przygotowania pod to, co mamy grać na mistrzostwach świata. Wszystko przebiegło zgodnie z planem. Nie było żadnych poważniejszych kontuzji.

Jesteś kapitanem reprezentacji. To szczególna funkcja, również w kontekście dbania o właściwe relacje w grupie. Jak oceniasz współpracę tego swoistego konglomeratu ludzkiego, który obecnie jest w naszej kadrze? Mam na myśli szeroką ławę młodych hokeistek, które weszły do reprezentacji. Jak radzicie sobie w takim zestawieniu – one i wy, doświadczone, grające od wielu lat hokeistki?

To bardzo fajne połączenie. Młode dziewczyny wniosły dużo świeżości do naszej kadry. Muszą ostro walczyć o miejsce w składzie. Wiadomo, każdy musi, ale one tym bardziej. To jest naturalne, że dziewczyny, które wchodzą dopiero do kadry mają nieco trudniej, niż te, które są w niej już długo. Ja oceniam bardzo pozytywnie to wymieszanie, czyli to, że połowa zawodniczek jest młoda, połowa już nieco starsza. Rozumiemy się dobrze. Nie ma sytuacji, że te młode dziewczyny są traktowane gorzej, albo że nie potrafimy się porozumieć ze sobą. Dobre relacje przekładają się również na samą grę, w której nie widać jakichś podziałów.

W tym sezonie Polki grające poza granicami kraju osiągnęły bardzo dobre wyniki. Martyna Sass, Joanna Orawska, Ewelina Czarnecka i Julia Zielińska zostały mistrzyniami Słowacji. Wiktoria Sikorska z Anną Dreinert wywalczyły srebrne medale w Czechach. Zuzanna Baran zdobyła brąz w Extralidze słowackiej, a Kamili Wieczorek niewiele zabrakło, żeby zameldować się w elitarnej szwedzkiej SDHL. Czy te sukcesy klubowe pozytywnie wpływają na kadrę? Czuć, że idzie ku lepszemu w polskim hokeju kobiecym?

Tak, da się to odczuć. My się wszystkie cieszymy, że dziewczyny, które idą grać zagranicę, zdobywają tam najwyższe laury. To jest tylko z korzyścią dla kadry. Wiadomo, że najważniejszą imprezą sezonu są kwietniowe mistrzostwa świata. Nie mamy wielu zgrupowań, stąd też przede wszystkim musimy się przygotowywać w klubach. Naszym zadaniem jest prezentować się tam jak najlepiej, aby to później przekładało się na wynik reprezentacji. Na zgrupowaniach jest czas jedynie na ćwiczenie konkretnych ustawiań. Hokeja trzeba się uczyć w klubach, stąd też bardzo się wszystkie cieszymy, jak naszym koleżankom dobrze idzie w zagranicznych drużynach. Oby coraz więcej dziewczyn wyjeżdżało i grało o jak najwyższe cele.

Przed tobą dziewiąty turniej rangi mistrzostw świata. Doświadczenie masz zatem niebagatelne. Czy zostały ci w pamięci jakieś szczególne chwile z tych czempionatów, które za tobą?

Te początkowe turnieje były dla nas – nie chcę powiedzieć, że zbyt łatwe – ale dawałyśmy sobie w nich dobrze radę. Nie ma co ukrywać, że w 2011 w Bułgarii (Sofia, Dywizja V, wygrana Polek – przyp.red.) i w Korei Południowej rok później (Seul, Dywizja IIB, wygrana Polek – przyp.red.) nie było drużyn, które zawiesiłyby nam wysoko poprzeczkę. Przełomowym momentem był turniej w Bledzie na Słowenii, gdzie wywalczyłyśmy awans (2016 rok, Dywizja IIA – przyp.red.). Od tamtej pory utrzymujemy się w dywizji IB, która jest naprawdę mocna. Stawka jest wyrównana, choć czasami niektóre wyniki temu przeczyły, ale proszę mi wierzyć, że na tym poziomie każdy może wygrać z każdym. Podkreślę raz jeszcze, że największy przełom i to co zostało najmocniej w głowie to właśnie turniej sprzed trzech lat zakończony tym historycznym awansem. Jeżeli chodzi o przykre momenty to na pewno czempionat katowicki (2017 rok, Dywizja IB, 6. miejsce – przyp.red.), gdzie trzeba powiedzieć to wprost – nie wyszło nam przed własną publicznością.

Widać, że to ostatnie miejsce w Katowicach siedzi wam cały czas w głowach. Czy to oznacza, że macie coś do udowodnienia?

Chcemy teraz pokazać, że stać nas na lepszy wynik. Musimy zmazać tę plamę ostatnich miejsc dwa razy z rzędu. Jesteśmy żądne tego, żeby pokazać, że my naprawdę potrafimy grać w hokeja, a nie tylko jeździmy na wycieczki. Dziewczyny zostawiają serce na lodzie i poświęcają dużo prywatnego życia, żeby być na kadrze, walczyć dla Polski i godnie reprezentować swój kraj.

Jesteś typem zawodniczki, która raczej rywalkom się nie kłania. Myślę, że nie jedna do dzisiaj pamięta nazwisko Późniewska. Ta nieustępliwość i sportowa agresja cię wyróżnia. Skąd to się wzięło, że akurat te cechy są tak wiodące w twoim przypadku?

Mój styl gry w dużej mierze podyktowany jest faktem, że przez długi czas grałam z chłopakami. To narzuciło pewne zachowania, które są odmienne niż w przypadku zawodniczek rywalizujących od zawsze tylko w kobiecym gronie. Ja chcąc przetrwać wśród chłopaków musiał po prostu dostosować się do nich, ale to mi akurat bardzo pomogło. Cenię sobie fakt, że do 16. roku życia praktycznie cały czas rywalizowałam z nimi.

Patrząc na to jak grasz i słuchając co mówisz, aż nie mogę nie zapytać o to, czy przypadkiem nie lepiej byłoby gdyby zniesiono różnice pomiędzy przepisami gry dla kobiet i mężczyzn?

Moim zdaniem w kobiecym hokeju powinna być dopuszczona gra ciałem. Mężczyźni mogą, a my nie. To dla mnie dziwne. Przecież jako zawodniczki prezentujemy się fizycznie w bardzo zbliżony do siebie sposób, a zatem nikt nikomu nie zrobiłby krzywdy. Odbywałoby się to na takich zasadach jak w męskiej odmianie hokeja. Tam jest to normalne, a u nas zakazane. Ostrzejsza gra na pewno byłaby ciekawsza. Zresztą spójrzmy na inne dyscypliny sportu powszechnie uważane za typowo męskie. Czy piłkarki grają na innych zasadach niż piłkarze? Czy kobiecy boks to jakieś lżejsze ciosy ustalone z góry przepisami? A zapasy na przykład, czy podnoszenie ciężarów? Wszędzie kobiety rywalizują na takich zasadach jak mężczyźni i te dyscypliny sportu wyglądają tak samo, a u nas zrobiono takie rozgraniczenie, które w mojej opinii nie wpływa dobrze na atrakcyjność widowiska.

W tym roku twoja drużyna klubowa zdobyła czwarte mistrzostwo Polski z rzędu. Polonia Bytom nie schodzi z podium od 2008 roku. W ostatniej dekadzie tylko dwa razy nie zdobyłyście złotych medali. Czy to nie jest już dla was bardziej powinnością niż sportowym wyzwaniem?

Wiadomo, że każde mistrzostwo cieszy. Po to trenuje się cały sezon, żeby na końcu odebrać złoty medal, ale nie oszukujmy się, nasza liga jest, jaka jest. Od tylu już lat zawsze spotykamy się w finale ze Stoczniowcem Gdańsk, a przydałoby się, żeby wydarzyło się coś innego. Marzy mi się zagrać w europejskich pucharach. Stworzyć silną drużynę i spróbować tej rywalizacji w EWHL. Byłoby to fajne wyzwanie i nie lada doświadczenie. Zobaczymy co przyszłość przyniesie. Może się coś wydarzy.

W sezonie rozgrywacie o wiele mniej spotkań od mężczyzn. Wystarczy tylko powiedzieć, że ich faza zasadnicza to 42 mecze, a w PLHK jest to 12 spotkań. To wręcz symboliczna liczba. Zgodzisz się ze mną?

Spotkań mamy wciąż zbyt mało, a do tego jeszcze są sytuacje, że jakaś drużyna przełoży mecz i tworzy się miesiąc przerwy. Tak nie powinno być. My potrzebujemy grać regularnie co tydzień. Na przykład dziewczyny z Gdańska, które wiadomo muszą daleko dojeżdżać funkcjonują tak, że przyjeżdżają od razu na dwa mecze, a potem kolejne dwa tygodnie nie grają nic. Przy czymś takim trudno jest zachować cos takiego co nazywa się rytmem meczowym. Ale co mamy zrobić jeżeli jest pięć drużyn rywalizujących na jakimś tam w miarę równym poziomie? Bez sensu jest łączyć się z grupą B, gdyż jednak te różnice w wyszkoleniu są zbyt duże. Kiedyś doszło do takiego mariażu i na przykład jechałyśmy do Poznania, co kończyło się to wynikiem 30:0. Takie pojedynki nie uczyły nas niczego, ani też nie były w żaden sposób przydatne dla rywalek.

Przed kierowaną przez ciebie kadrą narodową impreza roku. Jak oceniasz szanse zespołu w pekińskim czempionacie? Czego możemy się spodziewać?

Grałyśmy ze wszystkimi naszymi przeciwniczkami. Tak jak już wcześniej mówiłam na tym poziomie każdy może wygrać z każdym. Istotna jest dyspozycja dnia, tak jak i taktyka przyjęta przez trenera, to czy piątki zostały odpowiednio ze sobą dobrane. Chodzi mi o to, że decydujące znaczenie na tym poziomie mają niuanse. Sam turniej wymaga wielu sił, bowiem w ciągu 7 dni trzeba rozegrać 5 ciężkich spotkań. Biorąc pod uwagę to co powiedziałam, ciężko jest stwierdzić jednoznacznie jakie są szanse na bycie w czubie tabeli, na wywalczenie awansu i tak dalej. Jedno jest pewne. Gramy o najwyższe cele, ale nie chcemy niczego obiecywać. Podchodzimy do sprawy z pokorą, mając w głowach dwa poprzednie lata, kiedy kończyłyśmy na ostatnich miejscach. To byłoby wręcz niedorzeczne uważać się teraz za faworytki. Przypomnę tylko, że jadąc do Bledu też nikt na nas nie stawiał, a wyprawa zakończyła się awansem. Istotne jest, żeby grać swój hokej, realizować wytyczne trenera i jeżeli do tego każda z nas zostawi serce na lodzie oraz 100% zaangażowania, to możemy pokusić się o jakiś medal, ale o jaki to już nie powiem. Chcemy zagrać fajny, ciekawy hokej, taki który sprawi nam radość.

Czyli walka na całego, ale z pokorą, tak?

Tak, oczywiście. My naprawdę doceniamy klasę rywalek z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć. Chinki to bardzo szybkie dziewczyny, co jest ich ogromnym atutem podobnie jak Koreanek. Holenderki natomiast są niezwykle silne fizycznie. Wydawałoby się, że jesteśmy od nich lepsze, a jednak dwa mecze towarzyskie w lutym sprowadziły nas trochę na ziemię i pokazały, że to wcale tak nie jest. Nie da się inaczej podejść do turnieju niż z pokorą. Nie chodzi mi o strach, bo bać się nie mamy czego, ale doceniać klasę rywalek to akurat należy.

Rozmawiał: Dawid Antczak