Bracia Sedinowie, czyli identyczne legendy. Dosłownie

Wielu było zawodników NHL, którzy mieli braci hokeistów. Wayne Gretzky miał „prawie” tak samo utalentowanego brata Brenta (4 punkty w NHL). Mario Lemieux miał brata, Alaina, który grał w ligach, o których świat nie słyszał. Eric Lindros miał brata Bretta, który grał twardo, ale w cieniu gwiazdy. Takie przykłady można mnożyć. Są też bracia tak samo słabi, ale o większości z nich nie słyszeliśmy. Co jednak, gdy obaj bracia są DOSŁOWNIE jednakowo genialni? Jednakowo utalentowani? Po prostu jednakowi? Bracia Sedin to żywe legendy Canucks, a ich historia jest dziwna, jak wyniki wyborów na Wschodzie.

Osiągnięcia w skrócie

Jakimś cudem, mając Roberto Luongo w bramce, Sedinowie nigdy nie zdobyli Pucharu Stanleya. Jeden rozegrał 1306, drugi 1330 spotkań – a różnica punktów wynosi…29 (obaj ponad 1000). Obaj zdobyli King Clancy Trophy dla najbardziej przykładnej postawy, Art Ross Trophy dla najlepiej punktującego zawodnika sezonu i obaj znajdują się w Galerii Sław. Daniel jest nieco bardziej utytułowany, ale mam dziwne wrażenie, że połowę nadmiarowych zdobyczy oddał bratu.

Panowie utalentowani snajpersko, z wysokim hokejowym IQ. Wielu interesowało jak graliby w osobnych formacjach ale nigdy tego nie sprawdzono. Umiejętność podawania do siebie na pamięć, bez patrzenia na drugiego, kosmiczna hokejowa telepatia sprawiały, że opór przeciwko ich strzałom wydawał się co najmniej bezcelowy. Bracia byli kochani w Vancouver, które musiało radzić sobie po stracie Pawła Bure i koszmarnym epizodzie z Markiem Messierem jako kapitanem.

Bracia Sedin uwikłani w rasizm?

…nie bezpośrednio i jakiekolwiek oskarżenia pod tym kątem byłyby kretyńskie. Nie zmienia to faktu, że ich środkowy z sezonu 2005/06 twierdził, że nie dostał tak samo sowitej podwyżki jak bracia ze względu na swój kolor skóry. Anson Carter, bo o nim mowa, zaliczył drugi najlepszy sezon w życiu grając między Szwedami (55 punktów). Otrzymał jednak podwyżkę rzędu 100 tysięcy dolarów, podczas gdy bracia otrzymali sporo więcej. Trzeba było przyznać, że ten atak punktował jak robili to swego czasu Näslund-Bertuzzi-Morrison, a następny środkowy braci, Taylor Pyatt nie przekroczył bariery 40 punktów.

Carter zmienił barwy, gdzie obniżył loty o ponad 50 procent, a jego kariera pikowała z każdym kolejnym sezonem. Mimo zarzutów o rasizm w negocjacjach kontraktowych, zawodnik przyznawał także, że niewiele rozmawiał z bliźniakami mówiąc, że oni mówili ze sobą po szwedzku, niewiele rozmawiali z nim, bo i nie było potrzeby. Carter zaliczał bardzo dużo drugich asyst i bramek wywalczonych najpierw przez jego skrzydłowych. Oskarżenia pod adresem włodarzy Canucks padły na niepodatny grunt, ponieważ Carter nigdy więcej nie potwierdził swojej formy grając bez Daniela i Henrika po swojej lewicy i prawicy.

Bracia Sedin bezlitośnie wykorzystywali fakt swojej identyczności

Najciekawsze jest to, że Daniel i Henrik nie mogą wyjść z podziwu, że… świat uważa ich za identycznych. Mówili często, że owszem są podobni, ale na pewno nie identyczni. Skoro jednak świat twierdził inaczej, to wręcz wypadało ten fakt wykorzystać.

Bliźniaki regularnie wymieniały się swoimi koszulkami, a numer na plecach był jedynym sposobem by ich odróżnić. W ten sposób wymienili się niezliczoną liczbą goli i asyst, więc ich statystyki nie będą miarodajne. Na Meczu Gwiazd wystąpili z tymi samymi numerami, więc gdy jeden był odsuwany od wznowienia, panowie robili kilka rund dookoła siebie, po czym któryś z nich przystępował do tego elementu gry – ale na tym etapie nie dało się już stwierdzić, który.

Jak sami twierdzą, wymiana koszulek bez wiedzy sędziów była standardem w czasach juniorskich, podczas Meczu Gwiazd i „czasami nie tylko”. Choć niepotwierdzone, można spokojnie założyć, że zrobili to kilka razy podczas regularnych spotkań w NHL.

Bracia Sedin wystąpili w jednej z najlepszych reklam NHL w historii

Reklamy NHL są często dobre, ale ta utkwiła mi w pamięci już na dobre. Kilku gości, którzy odpalili coś na kształt bardzo smutnego wieczoru kawalerskiego, postanawiają zaprosić, jak można mniemać, tancerki egzotyczne (erotyczne). Jeden z nich z zachwytem stwierdza, że udało mu się załatwić „szwedzkie bliźniaczki” (Swedish twins, w angielskim rzeczownik ten nie ma rozróżnienia na rodzaj).

Chłopaki ucieszeni faktem nadchodzącego pięknego show rozsiadają się w fotelach, a gdy dzwonek dzwoni do drzwi, jeden z nich otwiera by ujrzeć…szwedzkie bliźniaczki, a raczej bliźniaków. Sedinowie, w pełnym rynsztunku hokejowym witają się z imprezowiczami, by za chwilę zacząć taniec przypominający bardziej cieszynkę z gry sportowej z późnych lat 90. Świetna, krótka reklama, która pokazała dystans braci do siebie naprawdę bawi. Dziś zapewne byłaby przedmiotem pozwów sądowych (nie mam pojęcia o co, ale znając dzisiejsze czasy, powodów byłoby bez liku).

Bracia Sedin stali za sobą murem

Żony szwedzkich bliźniaków wspominały, że chłopaki zdawali się myśleć tak samo, a nawet tak samo odczuwać. Twierdziły, że kiedy jeden czuł się przygnębiony, drugi od razu o tym wiedział i dzwonił do pierwszego. Panowie mieszkali blisko siebie i często do siebie dzwonili. Byli wręcz potwierdzeniem wszystkich stereotypów bliźniaków jednojajowych.

W 2012 roku Duncan Keith z Chicago Blackhawks w obrzydliwy sposób nokautuje Daniela. Faul był o tyle paskudny, że całkowicie zamierzony przypominał bardziej egzekucję. Keith czekał, aż numer 22 zbliży się do niego, by wymierzyć ordynarny łokieć prosto w twarz. Szwed upadł jak piorunem rażony by z lodu zjechać nie o własnych siłach. Wstrząs mózgu stwierdzono niemal od razu, a przez kilka dni Henrik chodził struty i przybity (co było znakiem, że Daniel czuje się źle).

Niedługo po powrocie Daniela, Henrik dosłownie zapolował na oprawcę brata wymierzając mu srogi bodiczek od tyłu, gdy Keith nie był zupełnie świadomy nadjeżdżającego pociągu. Po powrocie na ławkę, Sedinowie wyglądali niewzruszenie i trochę przerażająco – jak z horrorów o bliźniaczych upiorach, które patrzą na Ciebie beznamiętnie zanim pozbawią Cię życia.