Co słychać u hokejowych legend? Krystian Sikorski mówi o treningach w piwnicy, ataku „Karguli” i życiu na emigracji

„Krystian Sikorski, najlepszy napastnik Polski”, „Dwie bramki Swobody, dwie bramki Sikorski, Polonia mistrzem Polski” - takie przyśpiewki wymyślali kibice w latach 80.

Napastnik ma w swoim CV pięć tytułów mistrzowskich wywalczonych z Polonią Bytom. Złote medale zdobywał z drużyną w 1984, 1986, 1988, 1989 i 1990 roku. Był ważnym graczem śląskiego zespołu oraz reprezentacji Polski.

Do kadry trafił przez przypadek

Sikorski treningi rozpoczął w wieku jedenastu lat i co ciekawe, rodzice o tym, że trenuje hokej dowiedzieli się dopiero, kiedy miał 15 lat!

– Sprzęt, strój dostałem po poprzednich zawodnikach, nie przynosiłem go do domu, przepoconą bluzę rozwieszałem w kotłowni, która wtedy funkcjonowała. Dlatego rodzice przez tak długi czas nie wiedzieli, że jestem zawodnikiem Polonii – tłumaczy z uśmiechem.

–Przez przypadek zostałem powołany do reprezentacji juniorów. W Bytomiu odbyło się zgrupowanie i zabrakło w kadrze jednego zawodnika, trener Polonii Tadeusz Nikodemowicz mnie polecił. To, że znalazłem się w reprezentacji dało mi niesamowitego kopa do trenowania. Odpuściłem wszystko, imprezy, dyskoteki, czasami trenowałem nawet w piwnicy, waliłem wtedy krążkiem po ścianach – wspomina zawodnik, którego kibice pamiętają ze świetnych akcji w ataku, ale także końskiego zdrowia.

Kanadyjczycy byli zaskoczeni

W jednym z meczów z Naprzodem Janów hokeista doznał złamania żeber.– Bolało jak cholera, ale dostałem blokadę i nie odpoczywałem, tylko dalej grałem – opowiada. W całym sezonie 1987/88 Polonia przegrała tylko jedno spotkanie i to po dogrywce! – Trenerzy Emil i Tadeusz Nikodemowiczowie do każdego meczu przygotowywali nas jak do finału. To procentowało – zaznacza.

W Polonii Krystian Sikorski grał w formacji razem z Romanem Stankiem i Zbigniewem Siurkiewiczem. Trenerzy określali ich atakiem „Karguli”. Dlaczego?– Bo byli to zawodnicy, którzy urodzili się i wychowali bardzo blisko lodowiska – tłumaczył trener Tadeusz Nikodemowicz.

W reprezentacji Polski napastnik rozegrał 98 meczów i strzelił 25 goli. Jest dwukrotnym olimpijczykiem, grał w 1984 w Sarajewie i cztery lata później w Calgary. Na igrzyskach w Kanadzie Biało-Czerwoni w meczu z gospodarzami zagrali bardzo dobry mecz, w końcu przegrali tylko 0:1.– Dwadzieścia pięć tysięcy widzów było zaskoczonych, że możemy tak grać. Trafiłem wtedy w poprzeczkę, krążek spadł za plecy bramkarza i wylądował na linii...–wspomina Sikorski. – Potem był remis ze Szwecją i wygrana z Francją. Niestety na dopingu złapano Jarosława Morawieckiego i wynik meczu z Francją zweryfikowano na korzyść rywali.

Niemiecka Polonia

Sikorski grał także w niemieckim Herner EV oraz pracował jako trener. Od lat mieszka w miejscowości Castrop-Rauxel w pobliżu Dortmundu.– Na Westfalii zajmuję się przeglądem technicznym, serwisem urządzeń przeciwpożarowych – przyznaje znakomity hokeista.– W trakcie pandemii pracuję, bo jako serwisant mam bardzo ograniczony kontakt z ludźmi – tłumaczy. Niedawno 14 kwietnia reprezentant Polski obchodził 59. urodziny. – Imprezy nie mogłem zorganizować ze względu na obostrzenia dotyczące epidemii koronawirusa – przyznaje.

W Niemczech mieszka wielu byłych świetnych hokeistów Polonii. – Najczęstszy kontakt mam z Romanem Stankiem, który jest teściem mojej córki. Zresztą atak „Karguli”, jak nazywał nas Tadeusz Nikodemowicz, czyli Stanek – Siurkiewicz – Sikorski, mieszka w Niemczech blisko siebie. W Castrop-Rauxel mieszka też Leon Kaleja, a w okolicy Andrzej Partyka, czy Andrzej Swoboda. Mamy ze sobą bardzo dobry kontakt. W latach 80., kiedy graliśmy w Polonii, żyliśmy jak jedna, wielka rodzina. Doskonale się znaliśmy, wiedzieliśmy o sobie wszystko, poza lodowiskiem także spędzaliśmy mnóstwo czasu – mówi.

–W domu na poddaszu zrobiłem dla mojego wnuka specjalny pokój, na ścianach są medale, koszulki, odznaki, proporczyki z mojej kariery. To jego miejsce i wnuk nie wpuszcza tak łatwo do pokoju inne osoby. Mówi każdemu: „Chcecie zobaczyć trofea dziadka, musicie mi postawić loda”– kończy uśmiechnięty Sikorski.