Ligi europejskie: Co słychać na peryferiach europejskiego hokeja? część I (WIDEO)

Kończymy cykl podsumowań sezonu 2017/18 w najwyższych klasach rozgrywkowych Europy. Przyszedł czas, by przyjrzeć się ligom najmniej znanym, wręcz egzotycznym, a jednak niekiedy z pewnymi akcentami związanymi z Polską.

Liga bułgarska

Najwyższa klasa rozgrywkowa w Bułgarii liczy zaledwie 4 drużyny, przy czym wszystkie są ze stolicy kraju, czyli z Sofii. Aktualnie mistrzem kraju jest Irbis Skate, który od momentu powstania w 2015 roku nieprzerwanie triumfuje w lidze, rokrocznie reprezentując Bułgarię w Pucharze Kontynentalnym. W swoim debiutanckim występie na przełomie września i października 2016, w zorganizowanym przez siebie turnieju 1. rundy musiał uznać wyższość zarówno Zeytinburnu Belediye SK ze Stambułu, jak również Partizana Belgrad, okazując się lepszym jedynie od mistrzów Izraela HC Bat Yam.

Mistrzowie Bułgarii 2018, Irbis Skate Sofia tuż po wygraniu ligi.

W ubiegłym roku hokeiści Irbisu zanotowali taki sam wynik, znów mając przed sobą Turków i Serbów, lecz tym razem był to inny belgradzki zespół, a mianowicie Crvena Zvezda. W pokonanym polu zostawili jedynie najlepszą drużynę Islandii, Esję Reykjavik.

Bułgarzy na koniec września po raz drugi organizują turniej 1. rundy Pucharu Kontynentalnego, gdzie będą próbowali skutecznie rywalizować z dobrymi znajomymi ze Stambułu, Vikingarem Akureyri z Islandii i HC Bat Yam z Islandii. Jeśli uda im się pokonać hokeistów Zeytinburnu to pozostałe przeszkody wydają się być jak najbardziej w zasięgu ich umiejętności, co może oznaczać historyczny awans tej drużyny do kolejnej rundy.

Za plecami Irbisu rozgrywki ligowe skończył zespół Slavii, a dalej NSA i CSKA. Oprócz najwyższej klasy skupiającej 4 czołowe drużyny kraju, w Bułgarii funkcjonuje również grupa B (Czerwiena Zwiezda, rezerwy NSA, Ledenite Dyavoli, Lewski i Dinamo), w której gra 5 zespołów oraz grupa W z 3 ekipami (rezerwy Czerwienej Zwiezdy i Ledenite Dyavoli, Torpedo). We wszystkich klasach rozgrywkowych występują tylko i wyłącznie drużyny z Sofii.

Próbka bułgarskich umiejętności ligowych, czyli skróty spotkań z sezonu 2017/18.

Reprezentacja Bułgarii w bieżącym roku była bliska awansu do dywizji IIB MŚ, ale w południowoafrykańskim Kapsztadzie musiała uznać wyższość Gruzinów. Niewiele zatem brakowało Robertowi Kalaberowi do osiągnięcia sukcesu. Szkoleniowiec JKH GKS Jastrzębie jest bowiem selekcjonerem bułgarskiej kadry.

Słowak powołał pod broń 7 hokeistów mistrzowskiego Irbisu, w tym podstawowego bramkarza reprezentacji 20-letniego Dimitara Dimitrowa oraz wicelidera wśród najskuteczniejszych bułgarskich kadrowiczów na tym turnieju, doświadczonego 31-letniego Martina Bojadijewa, który wraz ze swoim kolegą klubowym Janakim Gaczewem był liderem drużyny narodowej w ilości asyst, a ponadto wygrał reprezentacyjny ranking +/-. Stanisław Muchaczew popisał się za to ponad połową wygranych wznowień.

Liga islandzka – Hertz-Deild Karla

Ekstraklasa Islandii, czyli Hertz-Deild Karla, w nazwie której umieszczono sponsora tytularnego ligi składa się podobnie jak rozgrywki w Bułgarii z 4 drużyn, które grają od początku września prawie do końca marca sezon zasadniczy, a następnie odbywa się finał. Trzy drużyny zlokalizowane są w stolicy kraju, Reykjaviku (Björninn, Esja i Skautafélag Reykjavikur), a jedna na dalekiej północy w Akureyri (Vikingar).

„Wikingowie” z Akureyri wygrali rozgrywki zasadnicze składające się z 24 kolejek. Wyprzedzili o 10 punktów Esję i to właśnie te dwie ekipy wyraźnie górowały nad resztą stawki. Warte podkreślenia jest, że Skautafélag Reykjavikur nie zdołał zdobyć ani jednego punktu. W finale rozgrywanych do trzech wygranych hokeiści Vikingaru potwierdzili swoją wysoką formę i bez straty meczu zdobyli mistrzostwo Islandii (8:5, 5:4, 6:2), co było ich rewanżem za ubiegłoroczną porażkę z Esją, a jednocześnie powrotem na tron, na którym zasiadali przez trzy kolejne lata.

Vikingar Akureyri - Esja Reykjavik ostatni mecz serii finałowej (cały mecz).

Najskuteczniejszym graczem ligi został Fin Jussi Sipponen z mistrza kraju, który był grającym trenerem i zdobył 68 punktów (30G + 38A), a w swojej karierze najwyżej doszedł do ekstraklasy duńskiej, w której jednak nie zabłysnął i szczytem jego możliwości okazały się zaplecza najlepszych lig Finlandii, Norwegii i Danii. O 7 „oczek” (33G + 28A) ustąpił mu najlepszy z rodzimych graczy, ale urodzony w USA Robbie Sigurdsson, gracz wicemistrzowskiej Esji oraz etatowy reprezentant kraju. Podium zamyka klubowy kolega Sipponena, Amerykanin Jordan Steger, na którego koncie pojawiły się 53 punkty (30G + 23A).

Mistrzowie Islandii 2018. Vikingar Akureyri z pucharem i złotymi medalami.

Tylko jednego „oczka” zabrakło do miejsca na pudle dobremu znajomemu tyskich kibiców, Janowi Semorádowi, który w rozgrywkach 2016/17 wystąpił w blisko 30 spotkaniach GKS-u, a w przeszłości zdobył z czeską kadrą brązowy medal MŚ do lat 18. W 2010 i 2012 zdobywał z Pardubicami tytuł mistrza kraju, mając w tym swój nieduży wkład. W finale ligi islandzkiej zdobył najwięcej bramek dla swojego zespołu i należał do jego czołowych graczy, gromadząc na swoim koncie 5 „oczek” (3G + 2A). W części zasadniczej zdobył 20 goli, co było piątym wynikiem w lidze i drugim w Esji, gdzie ustąpił jedynie królowi strzelców wyspiarskiej ekstraklasy Sigurdssonowi (33). W klasyfikacji asystujących był drugi w całej lidze (32), a lepszy od niego okazał się tylko Sipponen (38) z Vikingaru. Ranking +/- zakończył na 4. pozycji (+46), a w klubie znów wyprzedził go jedynie Sigurdsson (+54), który okazał się niedościgniony dla innych hokeistów Hertz-Deild Karla.

Czołowi gracze wicemistrza Islandii, Esja Reykjavik (w pierwszym rzędzie od lewej): Egill Thormodsson, Robbie Sigurdsson i Jan Semorád.

Podobną funkcję do Sipponena pełni w zespole Björninn Rosjanin Aleksandr Miedwiediew, z tym, że w jego przypadku łączenie gry w hokeja z trenowaniem drużyny ogranicza się do bycia asystentem głównego szkoleniowca „Polarnych Niedźwiedzi”. 39-letni obrońca jest wychowankiem słynnego Łokomotiwu Jarosław, a większość swojej kariery spędził w białoruskim Niomanie Grodno, choć w tamtejszej ekstraklasie reprezentował też barwy pozostałych czołowych klubów, czyli Dynama Mińsk (przed dołączeniem do KHL) i Szachciora Soligorsk. W sezonie 2004/05 Miedwiediew był zawodnikiem oświęcimskiej Unii, dla której rozegrał 34 spotkania sezonu zasadniczego i 10 meczów fazy play-off. W ostatniej edycji Hertz-Deild Karla zajął 14. miejsce w rankingu najskuteczniejszych ligowców (21 punktów (7G + 14A), co dało mu 3. pozycję wśród defensorów. Swoją twardą grą zasłużył na miejsce na najniższym stopniu podium wśród najczęściej karanych hokeistów (46 minut).

Przed rozpoczęciem ostatniego sezonu wprost do drużyny Esja Reykjavik trafił z tyskiego GKS-u Petr Kuboš mający na swoim koncie trzy mistrzostwa Czech z zespołem HC Vsetin (1996, 1997, 2001). 38-letni defensor w PHL zdobył srebrny medal oraz Puchar Polski, a ponadto wygrał ligową klasyfikację najlepiej asystujących i najskuteczniejszych w rozgrywkach play-off sezonu 2016/17. W Hertz-Deild Karla w rankingu najskuteczniejszych był tuż przed Miedwiediewem, gromadząc 24 „oczka” (7G + 17A), co oznaczało, że wśród defensorów zajął 2. miejsce w lidze. W finale do swojego dorobku dołożył jedno kluczowe podanie.

Petr Kuboš (z prawej) w meczu Esji Reykjavik z Irbis Skate Sofia w Pucharze Kontynentalnym.

Tylko trzech golkiperów rozegrało w sezonie zasadniczym więcej niż 40% ogólnej liczby minut gry swoich zespołów. Żaden z nich nie przekroczył bariery 88% skuteczności obron, co jest wynikiem bardzo niskim. Najbliżej tego był Omar Skulason z Björninn, który obronił 87,89% strzałów rywali, a średnio w meczu wpuszczał aż 3,66 gola. Prawie identyczny poziom skuteczności obron (87,87%) miał reprezentacyjny golkiper Islandii Atli Valdimarsson z Esji, który średnio w meczu po krążek sięgał 2,69 razy.

W zeszłym roku wreszcie islandzka drużyna pojawiła się w rozgrywkach Pucharu Kontynentalnego. Esja Reykjavik przegrała wszystkie mecze, ale z tureckim Zeytinburnu uległa dopiero po rzutach karnych, co daje nadzieję optymistycznie patrzeć na tegoroczne zmagania, które Vikingar zacznie turniejem 1. rundy w Sofii, gdzie będzie mógł wziąć rewanż na ekipie ze Stambułu oraz Irbis-Skate Sofia, a ponadto zmierzy się z izraelskim HC Bat Yam.

Liga gruzińska

Liga gruzińska wzorem opisywanych wyżej, składa się z 4 drużyn i podobnie jak na Islandii, aż 3 z nich swoją siedzibę maja w stolicy, czyli w Tbilisi. Są to ekipy o angielskobrzmiących nazwach Fiery Crusaders, Grey Wolves i Ice Knights. Stawkę uzupełnia zespół Mimino Bakuriani. Rozgrywki składają się z 18 kolejek, po zakończeniu których drużyna z najwyższą liczbą punktów zostaje mistrzem Gruzji. Spotkania ligowe rozgrywane są w dwóch halach i wbrew logice jednym z tych miejsc nie jest obiekt w Tbilisi. Mecze odbywają się w Bakuriani, gdzie rozgrywano środkową część mistrzostw, zwaną fazą zimową, czyli kolejki 7-12 oraz w nadmorskim kurorcie Batumi, gdzie odbyły się fazy: jesienna (od 1 do 6 kolejki) i wiosenna (od 13 do 18). Jak widać zatem w Gruzji kwestia bycia gospodarzem spotkania jest mocno umowna i nie odpowiada regułom znanym z innych rozgrywek.

Liga została całkowicie zdominowana przez drużynę Mimino, która poległa tylko raz, a jej pogromcami okazały się „Szare Wilki”, wygrywając z późniejszymi mistrzami 2:1 na ich lodowisko, co miało miejsce 12 września w 5. kolejce. Na więcej luzu hokeiści Mimino już sobie nie pozwolili, pewnie wracając na mistrzowski tron po roku przerwy, gdy panowała właśnie drużyna Grey Wolves.

W rozgrywkach pojawił się tylko jeden hokeista zagraniczny, a owym „rodzynkiem” był 30-letni Kanadyjczyk Patrick Phaizer, bramkarz najsłabszej ekipy w stawce ligowej, czyli zespołu Fiery Crusaders. Najskuteczniejszym zawodnikiem „Ognistych Krzyżowców” był reprezentacyjny defensor Artiem Kurbatow, zdobywca 18 „oczek” (6G + 12A), który w MŚ dywizji III w Kapsztadzie okazał się najskuteczniejszym obrońcą imprezy i miał najwyższy ranking +/-.

Najlepiej punktującym ligowcem okazał się Aleksander Wasilczenko z mistrzowskiego Mimino, który zdobył 30 „oczek” (8G + 22A) i przy okazji zgarnął tytuł najlepiej asystującego. Trzech innych zawodników z Bakuriani znalazło się na szczycie klasyfikacji strzeleckiej. Byli to, mający po 12 trafień na koncie: wybrany najlepszym napastnikiem tegorocznych MŚ dywizji III, a także najskuteczniejszym zawodnikiem tej imprezy, mającym najwięcej asyst i królem strzelców tego czempionatu, urodzony w Moskwie Aleksandr Żużunaszwili, Iwan Szwiecow będący kolejnym reprezentantem kraju i Michaił Szachow, czyli następny zawodnik rodem z Moskwy, mający w swojej karierze występy w jednej ze słabszych lig juniorskich w Kanadzie, ale także w młodzieżowej lidze Rosji oraz ekstraklasie ukraińskiej.

Wraz z nimi koroną króla strzelców musiał się podzielić 22-letni Grigorij Filimonow z Ice Knights Tbilisi, jeden z członków reprezentacji Gruzji, która wywalczyła w tym roku historyczny awans do dywizji IIB mistrzostw świata.

W Kapsztadzie tuż za plecami najskuteczniejszego Żużunaszwilego znalazł się jeden z liderów wicemistrzowskiej ekipy Grey Wolves, Oliwier Obolgogiani, wybrany najlepszym zawodnikiem gruzińskiej kadry w turnieju MŚ dywizji III. W lidze 27-latek, mający za sobą występy w niższych juniorskich klasach rozgrywkowych Finlandii uzbierał 21 punktów za 6 trafień i 15 asyst. Jednym „oczkiem” ustąpił swojemu klubowemu koledze Mamuce Szergilaszwilemu, najskuteczniejszemu ligowemu obrońcy (7G + 15A), który wygrał tę klasyfikację pomimo 44 wiosen na karku.

Aleksander Żużunaszwili (z lewej) po wygraniu z reprezentacją Gruzji Pucharu Ankary w 2016 roku.

Trzecim najlepiej asystującym w kapsztadzkim turnieju MŚ był Artiom Koziulin, będący najlepiej punktującym w ekipie wicemistrza kraju, Grey Wolves Tbilisi. W lidze zdobył 25 „oczek” za 7 bramek i 18 asyst.

Najlepszymi bramkarzami ligi gruzińskiej była para reprezentacyjnych golkiperów, Kacha Ambrolawa z Mimino Bakuriani i mający rosyjskie korzenie 23-letni Andriej Ilienko z Fiery Crusaders.

Gruzińscy kibice jak na razie muszą się zadowolić jedynie sukcesami kadry narodowej, która wywalczyła awans do wyższej dywizji. Mistrz kraju nie jest póki co zapraszany do uczestnictwa w rozgrywkach Pucharu Kontynentalnego.