Alan Łyszczarczyk tuż przed zamknięciem okienka transferowego zmienił barwy klubowe. 24-letni napastnik rozwiązał swój kontrakt z HC Oceláři Trzyniec i dołączył do Comarch Cracovii. Co miało wpływ na jego decyzję i dlaczego zdecydował wybrać się ofertę "Pasów" a nie GKS-u Tychy? O tym wszystkim opowiedział nam w wywiadzie.
HOKEJ.NET: Wybrałeś Cracovię, choć też pojawiła się oferta z GKS-u Tychy...
Alan Łyszczarczyk, nowy zawodnik Comarch Cracovii: – Tak, była i muszę przyznać, że mam tam paru dobrych znajomych, z którymi grałem czy to rok temu czy to jeszcze w Nowym Targu. Zostały trzy miesiące do końca sezonu i tu wchodziły kwestie czysto logistyczne, na przykład wynajęcie mieszkania. W Krakowie mam mieszkanie i dzięki temu przejście z jednego klubu do drugiego będzie prostsze i nie odbije się na mojej formie fizycznej czy sportowej.
A jak to wygląda formalnie? Zostałeś wypożyczony czy będziesz w Krakowie dłużej?
– Obecny kontrakt mam do końca tego sezonu, następny od czerwca do końca kolejnego.
Czyli to nie jest wypożyczenie tylko przejście?
– Rozwiązałem kontrakt z Trzyńcem. Poza tym, o ile się nie mylę - ale nie jestem tego pewien - że jest taki przepis, który zabrania dwukrotnie wypożyczać zawodników w jednym sezonie. A przecież zostałem już wypożyczony Frydka-Mistka.
Czy na Twoją decyzję miał może wpływ fakt, o którym pisaliśmy, że Frydek może w tym sezonie nie zagrać w play-offach albo pożegnać się z tą fazą stosunkowo szybko?
– Tak, to w ogóle był główny powód, żeby przejść do Polski. Jestem ambitnym zawodnikiem, zależy mi na zwyciężaniu, zawsze chcę grać o najwyższe cele i zdobywać trofea. Chcę w mojej karierze coś wygrać i myślę, że z Cracovią jest to bardzo możliwe.
Czego się spodziewasz po grze w Krakowie?
– Myślę, że żadnych problemów nie będzie. W składzie są głównie nowotarżanie i Czesi, z czego trzech kojarzę, bo mieliśmy okazje grać przeciwko sobie.
Ale dlaczego zdecydowałeś się jednak opuścić Czechy, w końcu kilka lat tam spędziłeś? Jak tam się czułeś? Nie żal ci opuszczać czeskiej ligi?
– Gram za granicą już bez mała ze dwanaście lat i przyszedł czas, żeby zarobić na tym fachu troszkę pieniędzy – wiecznie grać nie będę, chcę patrzeć przyszłościowo. Jednocześnie bardzo mi zależy na mojej sportowej karierze i nie mówię, że ponownie z Polski nie wyjadę, bo jeżeli nadarzy się ku temu okazja, to chętnie z niej skorzystam. W kolejnym sezonie, w Cracovii, wszystko się może zdarzyć.
A jak oceniasz grę w Trzyńcu? Jesteś z tego wszystkiego zadowolony? A może masz niedosyt?
– Na pewno mam niedosyt. Nie jest żądną tajemnicą to, że jednak inaczej wyobrażałem sobie grę i współpracę w Trzyńcu. Liczyłem na to, że dostanę tam więcej czasu, że dam radę lepiej zaprezentować moje umiejętności. Bo tak naprawdę nie dostałem porządnej szansy, bo chyba tylko w jednym meczu przekroczyłem osiem minut na lodzie. W takim czasie ciężko się pokazać, te sto procent swoich umiejętności. Nie wiem na jakich zasadach trenerzy podejmowali decyzję, ale to ich decyzja i ja to akceptowałem. Nie miałem z tym problemu, bo każdy trener walczy o swoją pracę i jest rozliczany ze swoich wyników. Ja tak samo jestem rozliczany ze swoich wyników i tak ta praca wygląda.
A czy pierwotnie chociaż myślałeś o tym klubie jako o szansie na spełnienie marzeń o grze w czeskiej ekstraklasie i Lidze Mistrzów?
– Z Hokejową Ligą Mistrzów to jest tak, że jak tylko powstała w Europie to zawsze myślałem o tym, że świetnie byłoby tam zagrać. Wiadomo, że nie jest ona jeszcze na takim poziomie jak ta piłkarska, ale to i tak jest świetna okazja do zagrania z klubami z innych krajów czy to ze Szwajcarii, czy ze Szwecji. Fajnie jest się zmierzyć z tymi drużynami. A co do Trzyńca, to nigdy nie było tak, żebym marzył o grze akurat tam. Każdy chłopak marzy o grze w NHL i to chyba wiadome. A, że moja kariera potoczyła się tak, że wróciłem z Ameryki do Europy, to Czechy, jako, że są blisko granicy z Polską, były dla mnie naturalną opcją. Myślę, że nie popełniłem żadnego błędu grając tam. Przez te dwa lata dużo się nauczyłem, jestem wdzięczny za to doświadczenie i jeżeli będzie okazja, to w przyszłości chętnie tam wrócę.
A czy ten transfer był też połączony z myślą o mistrzostwach świata, żeby lepiej przygotować się do tej imprezy?
– Pierwszym, najważniejszym powodem był głód sukcesu i chęć walki o najwyższe cele. Mistrzostwa mamy dopiero pod koniec kwietnia, co oznacza, że będę musiał trenować indywidualnie już po sezonie, żeby być na nie jak najlepiej przygotowanym. Ja po prostu chcę zagrać o coś i spróbować coś wygrać, to mnie najbardziej interesuje w życiu. Ludzie pamiętają tylko zwycięzców, więc chcę zostać zapamiętany.
Czy uważasz, że ten awans na mistrzostwach świata jest możliwy? Czy reprezentację Polski stać na zrobienie takiego, historycznego w ostatnich latach, kroku?
– Już po ostatnich mistrzostwach powiedziałem, że ta reprezentacja ma na to szanse, jest w stanie to zrobić. Starsi zawodnicy są w ostatnim momencie kariery, w którym mogą coś osiągnąć a młodsi są w świetnym dla hokeistów wieku, w którym ciągle się rozwijają. Jesteśmy silną reprezentacją, rywalizacja o dostatnie się do niej jest spora, każdy walczy o miejsce dla siebie, aby się do niej dostać i w niej utrzymać.
Rozmawiała: Agatha Rae
Czytaj także:
