Zachary Josepher: Stoczniowiec namiesza

- Nigdy wcześniej nie byłem w Europie, a potrzebowałem nowych doświadczeń. Tutaj hokej jest inny, bardziej techniczny, ale przystosowuję się - mówi Zachary Josepher, który już zasłynął z twardej, efektownej gry.

Rafał Sumowski: Przegraliście z Polonią Bytom 0:3. To nie jest jakiś najgorszy rezultat, ale trener Peter Ekroth jest na was wściekły. Ma powody?

Zachary Josepher: Wyszliśmy na lód mocno nabuzowani w pierwszej tercji i radziliśmy sobie nieźle. Nasza obrona nie była jednak tak szczelna i pozwoliliśmy im dojść do sytuacji, które po prostu wykorzystali. Szkoda głupich błędów, bo rywal był w naszym zasięgu.

Pierwsza bramka wzbudziła sporo kontrowersji. Sędzia przerwał akcję gwizdkiem, a chwilę po nim krążek wpadł do waszej bramki. Po konsultacji z liniowymi arbiter zaliczył trafienie dla Polonii, co wzbudziło wasze protesty. Ten gol miał wpływ na to, co działo się później?

Tak i nie. Mieliśmy kilka zagrań, które mogliśmy zamienić na bramki. To jest hokej, czasami jeden detal może odmienić cały mecz, ale nie będziemy się wykręcać tą sytuacją.

Wygraliście zaledwie dwa z trzynastu spotkań, więc statystyki nie dają wam powodów do zadowolenia. Z drugiej strony podpisując umowę w Gdańsku liczył się pan z tym, że w budowanej od podstaw drużynie beniaminka może być ciężko?

Dokładnie, liczyłem się z tym. Jestem jednak sportowcem i chcę wygrywać, a taki bilans to żaden powód do dumy. Pamiętam jednak, że najważniejsze jest to, jak będą wyglądały nasze wyniki na koniec sezonu. Meczów jest jeszcze sporo, a my robimy postępy. Jeśli będziemy przekraczać swoje limity, możemy stawiać sobie dużo wyższe cele.

Jak w ogóle podoba się panu w Polsce? Zacznijmy od aspektów stricte hokejowych.

Jest zupełnie inaczej niż w Ameryce Północnej, gdzie gra się bardziej fizycznie i zdecydowanie ostrzej. Tu jest więcej rozgrywania, bardziej liczy się sama umiejętność jazdy na łyżwach. To kwestia przystosowania. Jestem na tyle dobrym łyżwiarzem, że poradzę sobie z europejskim stylem. Myślę, że jak na razie wpasowałem się całkiem nieźle.

Widać, że wyróżnia się pan jeśli chodzi o agresywną grę w obronie, co bardzo podoba się kibicom. Wydaje się, że właśnie taki ktoś był potrzebny takiej drużynie jak MH Automatyka Stoczniowiec 2014.

Dziękuję za te słowa, miło mi to słyszeć. Hokej to kontaktowy sport. Jestem obrońcą i muszę reagować, gdy ktoś wjeżdża z krążkiem na naszą połowę. Walczymy bark w bark. Jeśli liczysz na to, że pochylisz głowę, ruszysz z krążkiem do przodu i wymanewrujesz wszystkich na swojej drodze to się grubo zdziwisz. W Stanach przepisy są łagodniejsze. Za bójkę dostajesz tylko 5 minut kary, a nie 25 jak tu, a więc takich sytuacji jest więcej. Nie mówię, że szukam takich starć z rywalami, ale jestem z nimi po prostu obyty. Jeśli chcesz wygrywać, musisz walczyć za siebie i za swoich kolegów z zespołu. Zawsze będę stawał w ich obronie. Jeśli kibicom się podoba taki styl, tym lepiej. Mam nadzieję, że zostanę ich ulubieńcem.

Jak w ogóle trafił pan do Polski? Skąd ten pomysł?

Po występach w NCAA, spędziłem cztery sezony na profesjonalnym graniu w hokeja. Chciałem spróbować czegoś nowego i opuścić Amerykę Północną. Potrzebowałem nowych bodźców i doświadczeń. Nigdy wcześniej w ogóle nie byłem w Europie! Kontaktowałem się z różnymi trenerami i menedżerami - tak pojawiła się oferta z Gdańska. Muszę przyznać, że póki co, jestem zadowolony z wyboru, którego dokonałem.

Co zaskoczyło pana w Polsce?

Sporo. Jestem rodowitym nowojorczykiem i Europa czy Polska to dla mnie kompletnie inna rzeczywistość niż ta, którą znałem do tej pory. To jest właśnie fajne i ekscytujące. Jestem w Trójmieście, gdzie mieszkam nad morzem i bardzo mi się to podoba. Jedzenie jest wspaniałe, właśnie jestem na etapie uczenia się jak lepić pierogi. Myślę, że wyjazd do Polski i poznanie innej kultury uczyni mnie lepszą osobą.

Wahał się pan przed wylotem do Europy?

Pewnie! Dotychczas było tak, że grałem godzinę lub dwie lotu samolotem od domu albo kilka jazdy godzin samochodem. Teraz jestem tysiące kilometrów od Nowego Jorku, ale przeżywam fajną przygodę. Praktycznie od zera budujemy nową drużynę, a ja poznaje inne życie. To wielkie wyzwanie. W Stoczniowcu jestem jednym ze starszych zawodników i chcę pomóc temu zespołowi rozwinąć skrzydła.

To przygoda na rok czy nie wyklucza pan, że zostanie tu dłużej?

Możliwe, że zostanę tu na dłużej. Ukończyłem studia, latem pracowałem trochę w finansach i ubezpieczeniach, ale hokej jest moją pają i chcę realizować się w niej jak najdłużej. W Trójmieście bardzo mi się podoba. Jeśli po sezonie dalej będą chcieli mnie w Stoczniowcu, usiądziemy i o tym porozmawiamy.

Jest pan tu sam?

Tak, ale poszczęściło mi się na tyle, że mieszkam z kolegami z drużyny Adrianem Kastehlem-Dahlem i Philipem Nascą. To fajne chłopaki, a w dodatku Philip to mój rodak. Pochodzi z Ohio, czyli też ze wschodniego Wybrzeża. Od Nowego Jorku to mniej więcej taka odległość jak z Gdańska do Krakowa. Obaj chodziliśmy na studia, mamy dość podobne osobowości. Gdy wieczorem po treningu wyjdziemy razem do sklepu, na pewno się nie zgubimy. Na pewno jest łatwiej.

Mówi pan, że z Phillipem Nascą macie podobne osobowości, ale na lodzie się różnicie. Phill to napastnik, zawodnik bardziej techniczny, a pan jest człowiekiem od czarnej roboty w defensywie, grającym bardziej siłowo. Trochę jak dobry i zły glina?

Dokładnie tak. W ten sposób buduje się silne zespoły. Jak w puzzlach, składasz ze sobą różne elementy, które tworzą spójną całość. My te puzzle w Gdańsku jeszcze układamy. Mam wspaniałe elementy, ale jeszcze nie do końca do siebie pasują. Kiedy nam się uda, sporo namieszamy.

Rafał Sumowski - trojmiasto.pl