Jeśli chodzi o bramkarzy, to mam rację w 95% przypadków. Mogę śmiało powiedzieć, że mam „nosa” do golkiperów i mniej więcej wiem czy któryś z nich zrobi karierę wbrew oczekiwaniom, czy też wbrew oczekiwaniom jej nie zrobi. Nie będę tu udawał jednoosobowego działu skautingowego NHL ani wróżbity Kojota od hokeistów. Po prostu cechuje mnie jakaś tam intuicja. Mogę śmiało powiedzieć, że Maciej Miarka zmieścił się w tych pozostałych pięciu procentach, pokazał mi środkowy palec i mocno nagiął polską hokejową rzeczywistość. Jest Polakiem, jest niższy i jest dobry. Jak do tego doszło? Nie wiem.
Śmierć Adama Johnsona wywołała olbrzymią dyskusję, i słusznie. Bezpieczeństwo zawodników nie jest wcale tematem bardzo odwiecznym. Mimo, że kilkadziesiąt lat temu zawodnicy jeździli już w „czołgistkach” na głowach, to w dalszym ciągu hokej przypominał trochę sceny z filmu „Rollerball” z kratami zamiast pleksi i bramkarzami bez masek. Do pewnego momentu wszystko miało sens – od kasków po ochraniacze na szczęki. Od pewnego czasu jednak hokej na każdym poziomie stara się wprowadzić politykę „zero tolerancji”. Dlaczego taka utopia jest szkodliwa?
W hokejowym Internecie od dawna śmiga zabawne video, w którym zawodnik, prawdopodobnie niższej lub amatorskiej ligi, zjeżdża z lodowiska i zostaje zaczepiony przez jakąś kobietę. Pani chce go zapytać, gdzie znaleźć szatnię czy cokolwiek, a zawodnik automatycznie odpowiada „zagraliśmy dobrą tercję, każdy dokłada swoje trzy grosze” i tego typu rzeczy. Po czym odjeżdża. Skecz zrobiony jest naprawdę dobrze. Znamy go doskonale, bo takie skecze to poważna esencja wszystkich mediów stworzonych przez lub zaprzyjaźnionych z daną ligą. Po co w ogóle takie media istnieją? Czy ktoś to ogląda?
