#Rok hokeja: Pierwszy egzamin kadry

Choć luty nie cechuje się wysokimi temperaturami, to bywa niezwykle gorącym miesiącem na uczelniach wyższych. W okresie sesji zimowej, do pierwszego egzaminu w 2024 roku podejdzie również hokejowa reprezentacja Polski. Turniej prekwalifikacyjny do Zimowych Igrzysk Olimpijskich jest próbą nie tylko dla „Orłów” Róberta Kalábera, ale dla całego środowiska hokejowego.

Awans podparty gwarancją spokoju. O wynik jestem spokojny

Jaki jest najważniejszy cel hokejowej reprezentacji Polski na 2024, nikomu przypominać nie trzeba. Nim jednak przyjdzie nam rozgrywać najważniejszy od przeszło dwóch dekad turniej, po drodze czekają kolejne wyzwania.

Jeżeli biało-czerwoni myślą o tym, aby w 2026 roku zameldować się w Mediolanie, to pierwszy przystanek tej wyprawy wypada w Sosnowcu. Miejsce na dalszą podróż tylko jedno, a grono zainteresowanych uzupełniają reprezentacje Ukrainy, Estonii oraz Korei Południowej. W teorii najbardziej wymagającym rywalem powinien być jedyny przedstawiciel Dywizji IA, czyli bezpośredniego zaplecza Elity - Korea Południowa. Pozostali rywale wystąpią jako reprezentanci Dywizji IB, czyli trzeciego szczebla.

Nie lubię zjawiska pompowania balonika, które nieodłącznie towarzyszy wielu wydarzeniom sportowym w naszym kraju. Jednak trzeba też jasno stawiać cele, a tym jest tylko i wyłącznie awans, podparty dobrą grą. Kibice hokeja podzieleni są na dwa fronty. Pierwszy, który skupia optymistów wierzących w nasze utrzymanie podczas majowych Mistrzostw Świata oraz ten, który prognozuję sromotną klęskę i rychłą degradację z hokejowych salonów. Jaki będzie obraz kadry w oczach kibiców przez następne tygodnie? Dokładnie taki, jaki zapamiętają z turnieju prekwalifikacyjnego. Doskonale o tym wiedział już przed laty Bill Shankly, który mawiał, że „jesteś tak dobry, jak twój ostatni mecz”. I próżno nad tym się doktoryzować. Jeżeli nasi kadrowicze, chcą wysłać do kibiców jasny komunikat, że w maju będą gotowi, aby rywalizować z najmocniejszymi reprezentacjami na świecie, to najzwyczajniej w świecie muszą w dobrym stylu poradzić sobie z niżej notowanymi rywalami. Dlatego stawką sosnowieckiego turnieju będzie nie tylko przepustka do bezpośredniej walki o olimpijski turniej, ale przede wszystkim zbudowanie dobrej atmosfery wokół kadry.

Organizacja i otoczka wokół turnieju. Chcę wierzyć, że to ma prawo się udać

Jak śpiewał Kazik Staszewski: „taki czas zdarza się raz na sto lat, musimy wszystko przygotować”. W polskim hokeju występ reprezentacji w mistrzowskiej Elicie wydarzył się pierwszy raz od przeszło dwudziestu lat. Wywalczony awans pozwolił, aby hokej na chwilę pojawił się w mainstreamowych mediach. Po tym wręcz historycznym sukcesie, wydaje się oczywistym, że należy wykorzystać dobrą koniunkturę i wspiąć się na wyżyny marketingu, aby przedłużyć zainteresowanie hokejem wśród szerszej publiczności.

Mecze hokejowej reprezentacji nie są na chwilę obecną gotowym produktem tak, jak ma to miejsce w przypadku występów piłkarzy czy siatkarzy. To co w pierwszej kolejności zadecyduje o obecności kibiców na lodowisku, to z pewnością atrakcyjność rywala. Mając na uwadze, że nie będziemy rywalizować z hokejowymi potęgami, po stronie organizatorów pozostaje spore wyzwanie, aby w oczach kibiców nadchodzący turniej uczynić wydarzeniem godnym uwagi.

W środowisku hokejowym wiele mówiło się o cenach biletów, rozważając czy są one adekwatne czy jednak zbyt wywindowane, jak na taką rangę turnieju. Poza środowiskiem hokejowym mam wrażenie, że niewiele mówiono cokolwiek na temat samego turnieju. Nie zamierzam jednak dzielić skóry na niedźwiedziu i nie chcę uchodzić za przedwczesnego malkontenta. Mam nadzieję, że wszystkie powyższe okoliczności sprawią, abyśmy nadchodzący turniej mogli rozpatrywać w kategorii hokejowego święta.