Okiem Kojota: John Scott - najgorszy hokeista w historii NHL?

W historii NHL było kilku zawodników naprawdę słabych w jakiejś dziedzinie. Drake Berehovsky (obecnie trener) słabo jeździł na łyżwach. Obecny napastnik Vancouver Canucks, Conor Garland, ze względu na swoje warunki fizyczne dosyć komicznie gra ciałem. Erik Karlsson jest żałośnie grającym w obronie obrońcą, a Darren Pang był beznadziejnie grającym na bramce golkiperem. Wielu ekspertów twierdziło lub wciąż twierdzi, że wszystkie te cechy łączył w sobie jeden zawodnik. Słabe łyżwiarstwo, kiepski celownik, beznadziejne podania, chamskie zagrywki - z nich wszystkich powstał on, John Scott!

Osiągnięcia w skrócie

Pięć bramek i sześć asyst - to dosłownie cały dorobek punktowy naszego bohatera w ciągu niecałych 300 spotkań. To nie wadziło zaliczyć prawie 550 minut kar. Pierścień mistrzowski to w jego przypadku mistrzowsko zdobyte serce pięknej małżonki, występy reprezentacyjne to reprezentacja old-bojów jakiejś ligi amatorskiej po zakończeniu kariery zawodowej. Ponad 200 cm wzrostu, prawie 120 kilogramów żywej wagi i kask wielkości hełmu brytyjskiego żołnierza z czasów I Wojny Światowej.

Mimo, że osiągnięcia czysto sportowe wyglądały blado nawet przy Krzysiu Oliwie, to Scott zagrał w Meczu Gwiazd. Jak to możliwe? O tym za chwilę, bo kariera Johna zaczęła się chwilę przed jej zakończeniem.

John Scott chciał stłuc gwiazdę, by ukarać…trenera

„Mały John” jak mówiono na Kanadyjczyka wielkości kiosku z gazetami, był ochroniarzem - rasowym ochroniarzem, choć gorzej jeżdżącym na łyżwach niż inni enforcerzy. Jednak wykorzystywał swój wzrost, warunki i zasięg rąk w sposób absolutnie mistrzowski. Tym razem jednak chciał tych atutów użyć przeciwko zawodnikowi, który prawdopodobnie nigdy w życiu nie rzucił rękawic w innym celu niż ich wypranie.

Mamy rok 2013, rozgrywany jest właśnie sparing pomiędzy Buffalo Sabres Johna Scotta a Toronto Maple Leafs. Jamie Devane, który rozgrywał jedno z pierwszych i ostatnich spotkań w NHL, rzuca rękawice przeciwko Coreyowi Troppowi i łamie mu szczękę w ciągu kilku ciosów. To sprawia, że teraz łomot na drużynie przeciwnej jest dla Johna Scotta sprawą personalną. Rozwścieczony zawodnik zostaje momentalnie wypuszczony na lód, ale ku swojemu zaskoczeniu, trener rywali wystawia pierwszą formację złożoną z gwiazd, między innymi napastnika Phila Kessela.

Scott nie ma ochoty walczyć przeciwko gwiazdom, a chce ukarać któregoś z twardzieli Maple Leafs. Informuje więc ówczesnego szkoleniowca Liści Randy’ego Carlyle'a, że stłucze na kwaśne jabłko każdego zawodnika, którego ten wystawi przeciwko niemu i doradził przemyślenie następnego ruchu. Ewidentnie nieprzejęty losem Kessela trener zostawia go na lodzie. Zaraz przed rzuceniem krążka, John mówi Philowi, „Phil, lubię Cię, ale mam zamiar Cię zbić”. „Co kur*a?” odparł w prostym komunikacie Kessel, ale miał kilka sekund, gdy Scott rzucił rękawice i rzucił się na krągłego zawodnika. Kessel zadał Scottowi kilka ciosów kijem wiedząc, że pojedynek na pięści może skończyć się dla niego respiratorem. Potem na rosłego napastnika „Szabel” rzucili się inni zawodnicy, ratując Amerykanina z opresji.

Kanadyjski krewki atakujący Sabres próbował przeprosić i wielokrotnie zaprosić Kessela do rozmów. Phil pozostaje niewzruszony i do dziś pozostaje niezainteresowany kontaktem ze swoim niemalże oprawcą.

John Scott zrobił z jego twarzy sałatkę z keczupem

…a przynajmniej tak to wyglądało. To nie była jakaś specjalnie głośna bójka w wykonaniu Scotta, który bitek zaliczył na pęczki. Był to jednak absolutny show wskazujący jego największe atuty - spryt, zasięg, wzrost. Scott nie unikał ciosów, ale niełatwo było dosięgnąć jego twarzy. Był przy tym niezwykle sprytny, wyczekiwał kolejnych możliwości trafienia, uderzał w tempo. Był przy tym piekielnie brutalny i wściekły.

Kevin Westgarth, jeden z najbardziej uznanych ochroniarzy sprzed ponad dekady rzuca rękawice przeciwko „Małemu Johnowi”. Od razu musi uznać wyższość, dosłownie i w przenośni, zawodnika Blackhawks. Scott od razu wybija go z równowagi, trzyma na odległość wyprostowanej ręki i zadaje kolejne celne ciosy. Szybko podłącza rywala i otwiera mu kilka ran na raz. Rzuca i szarpie nim jeszcze kilka razy, po czym zadaje absolutnie morderczy cios prosto w twarz, po którym głowa Kevina odbija się jeszcze od pleksi.

W tym momencie Scott pyta się oponenta, czy ten chce dalej próbować, ale Kevin odklepuje i panowie rozchodzą się okazując sobie wzajemny szacunek. Zazwyczaj uśmiechnięty John podczas bójki ma tak wredną i wściekłą twarz, że wielu zawodników było przekonanych, że nie przestanie ich lać póki nie załatwi im spotkania ze Stwórcą.

John Scott zdobył 5 bramek w NHL i…zagrał w Meczu Gwiazd

Był to prawdopodobnie najlepszy mecz z udziałem najlepszych zawodników ligi, bo jednym z nich był dosłownie najgorszy gracz NHL. Jak to się stało, że zdobywca liczby bramek, którą Auston Matthews zdobywa w ciągu 72 godzin znajduje się wśród takiej elity? Dlaczego okazało się to wizerunkową klapą i jednocześnie komercyjnym hitem ligi?

Włodarze NHL ogłaszają nabór do składów All Star Game. Wolny rynek wyczuwa znużenie i znudzenie formułą tego eventu, choć próbowano już starć wszyscy kontra wszyscy, każdy kontra każdy a reklama najlepszymi z najlepszych nie dawała nic. Tak więc stwierdzono, że zamiast przeznaczenia puli graczy do wyboru na samo wydarzenie, tym razem kibice będą mogli wybrać…dosłownie ze wszystkich dostępnych zawodników. Z punktu widzenia fanów było to cudowne doświadczenie, jednak komisarz Gary Bettman prawdopodobnie tego dnia musiał najeść się srogiej dawki leków uspokajających.

Bardzo szybko okazuje się bowiem, że na czoło rankingów wyłania się.. zawodnik Kojotów, John Scott. Ochroniarz punktujący dosłownie raz czy dwa na sezon zostaje ulubieńcem kibiców. Liga zaczyna gotować się i szybko podejmowane są próby zmiany sytuacji. Coyotes zaliczają klapę wizerunkową, gdy zostają niejako „skłonieni” do transferu Johna, by ten nie mógł brać udziału w konkursie po zmianie dywizji. Trafia do Canadiens, którzy szybko odsyłają go do AHL. Jednak reakcja ludzi płacących za wydarzenie, czyli kibiców i sympatyków drużyn i zawodników, jest porażająca. Sypią się groźby bojkotu, krytyka, hejt i żądania przywrócenia Johna do składu All Star Game (jako zawodnik niższej ligi zawodnik teoretycznie nie może brać udziału w Meczu Gwiazd na najwyższym poziomie).

W ten sposób, po rozegraniu 11 spotkań, zdobyciu jednego punktu i przesiedzeniu większości sezonu na ławce rezerwowych, John bierze udział w wydarzeniu dla gwiazd. Zdobywa dwie bramki, zostaje kapitanem jednej z ekip i zgarnia dodatkowo milion dolarów jako MVP całej imprezy. Nigdy nie zapominał jednak o fotkach z fanami, autografach i zaproszeniu na ławkę swojej drużyny chłopaka z zespołem Downa, który gorąco kibicował Johnowi.

Co ciekawe, za powołaniem olbrzymiego gracza do tego meczu optował chociażby legendarny bramkarz Henrik Lunqvist czy kilka drużyn, tworząc hasztag #VoteMVPScott.

Najlepsze jednak zostało na deser. Czy zawodnik który zdobył 11 punktów w NHL może równać się z Waynem Gretzkym który zdobył ich niemal 3000? Otóż tak. Jeden i drugi zakończyli kariery w swoim primie.

Po udziale w Meczu Gwiazd 2016, w grudniu tego samego roku John ogłasza przejście na emeryturę. Odejście w momencie bycia na swoim szczycie to oficjalny powód, jednak Scott szybko przyznał, że skończył zawodową przygodę, bo żona stwierdziła, że już mu wystarczy.

John Scott i Hokej.net mają coś wspólnego…

…a co sobie będę żałował. Portal i zawodnik mają tyle wspólnego, że udzieliłem/udzielam się dla obu. John zaprosił mnie do swojego podcastu (współprowadzącym jest pisarz Tim Wirzburger) „Dropping the Gloves with John Scott”  gdzie w odcinku „Teams Fighting for their Playoff Lives” zostałem poproszony o opisanie sytuacji Arizona Coyotes i podzielenie się opinią na ich temat.

Prywatnie John jest świetnym gościem, któremu będę dozgonnie wdzięczny za jedną małą rzecz, którą dla mnie zrobił, a która najpewniej pozostanie tajemnicą.

John, if you’re reading this, I love ya big guy.