Látal: Im jestem starszy, tym częściej się denerwuje
Martin Látal to w tym sezonie jedna z kluczowych postaci Comarch Cracovii. Przybył latem z Sheffield Steelers i jak dotąd na swoim koncie uzbierał 30 punktów. O latach gry na Wyspach Brytyjskich, obecnej drużynie, przyjaźni z Adamem Rašką czy charakterystyce trenera Rudolfa Roháčka, a także o innych wątkach, czeski napastnik opowiedział w obszernej rozmowie z nami.
HOKEJ.NET: – Przez wiele lat gry w Czechach raczej nie byłeś tą pierwszoplanową postacią. W 2020 roku poszedłeś do Wielkiej Brytanii, do Sheffield Steelers, gdzie z miejsca stałeś się gwiazdą zespołu.
Martin Látal: – Usłyszałem, że w nowym klubie będę grał w pierwszych dwóch piątkach i że będę jedną z wiodących postaci, co się spełniło. Szczególnie ten pierwszy rok był fajny. To chyba mój najlepszy w całej karierze.
Naprawdę? Te wspomnienia z Wysp Brytyjskich są aż tak miłe?
– Tak. Zespół był niezwykle profesjonalny, prawie jak w NHL. Średnio na mecze przychodziło 7,5 tysiąca kibiców. Liga była szybka i stała na wysokim poziomie. Dlatego był to mój udany okres w życiu.
Zaskoczyło Cię to? Spodziewałeś się takiego poziomu po Sheffield?
– To było jedno z moich pytań, kiedy trener latem do mnie zadzwonił i przekonywał mnie do transferu. Mówił: „Patrz! Tu jest jak w NHL”. Pomyślałem sobie, że okej, ale i tak wszystko wyjdzie, jak zobaczę to na własne oczy. Przyjechałem i.. rzeczywiście. Było jak mówił.
A więc, skoro było tak fajnie, dlaczego zdecydowałeś się na przejście do Cracovii?
– Kiedy nie dostałem oferty przedłużenia kontraktu, agent zdobył dla mnie miejsce w Krakowie. Więc… dlatego tu jestem.
Dzwoniłeś do brata, aby, przez pryzmat jego doświadczeń z Polską, skonsultować z nim wybór?
– Gdy pojawił się temat Cracovii, w pierwszej kolejności zadzwoniłem do Aleša Ježka, aby wybadać teren. On powiedział, że jest tu fajnie i jest zadowolony. Wspomniał także, że miasto jest fajne do życia, co akurat było argumentem za, bo mam rodzinę i dla niej to duży pozytyw. Ostatecznie nie do końca decydowałem sam, bo moja żona miała w tym duży udział. To ona nakłoniła mnie do tego, abym tutaj przyszedł.
Z perspektywy czasu ta decyzja była trafna?
– Kraków to przepiękne miasto, jedno z najpiękniejszych, w jakich byłem. Moja rodzina jest niezwykle szczęśliwa tutaj. A hokej? Cóż… Hokej to hokej. Życzyłbym sobie z pewnością lepszych rezultatów. Uważam jednak, że jesteśmy na etapie, w którym poprawiamy się z meczu na mecz. No, może poza tym spotkaniem z Katowicami, bo ono było słabe. Rozwijamy się jednak i mam nadzieję, że nawiążemy jeszcze do sezonów mistrzowskich. Ogólne wrażenie jest więc pozytywne.
Obserwując Wasze wyniki, zauważyłem, że brakuje Wam trochę stabilizacji formy, dobre okresy przeplatacie ze słabymi.
– Gorzej idzie nam z topowymi zespołami jak Katowice, Tychy czy Oświęcim, które, nie oszukujmy się, są po prostu lepsze. Mają nie tylko większy budżet, ale dzięki swojej jakości potrafią już na początku strzelić dwie, trzy bramki i mentalnie nas przybić, szczególnie tych młodych w zespole. Przestajemy grać, boimy się atakować, co skutkuje tym, że koniec końców przegrywamy.
Dużo myślisz o porażkach? Czy jednak w hokeju tych spotkań jest tyle, że szybko się on nich zapomina?
– Nie możesz myśleć o przegrywaniu, bo wtedy nie grasz na swoim najwyższym poziomie. Więc, gdy przegrywam, staram się o tym nie myśleć i robić po prostu swoje. Rozumiem jednak, że dla młodszych zawodników może być to ciężkie. Gdy byłem w ich wieku i przegrywałem, traciłem swoją pewność siebie i wiem, że to trudne. W tym sezonie jednak udowadnialiśmy, że mimo, iż nieraz przegrywaliśmy, to w kolejnych meczach potrafiliśmy wrócić na swój poziom i zagrać dobrze. Myślę więc, że jesteśmy na dobrej drodze do sukcesu.
Lepiej czujesz się w szatni, gdzie duża część zawodników pochodzi z Czech?
– Oczywiście – to kolejny plus bycia w Krakowie. Tu masz, można powiedzieć, „czeską szatnie”. W Wielkiej Brytanii było sporo Kanadyjczyków, którzy są inni, jak zresztą każda nacja. Bycie więc w drużynie z Czechami jest zawsze fajne. (Przechodzi Janne Jalasvara i Alexander Younan – przyp. red.)
Szczególnie Finowie i Szwedzi są super (śmiech) Jak widzisz, atmosfera jest świetna. Staramy się, żeby była jak najlepsza, jaka jest możliwa. Pracujemy ciężko każdego dnia. Mam nadzieję, że trener Roháček to widzi i też tak uważa.
Właśnie, trener Rudolf Roháček… co o nim sądzisz?
– Legenda i bardzo doświadczony trener. Wymagający co prawda, ale przy tym szukający nowoczesnych rozwiązań i wprowadzający je do swoich pomysłów.
To przedstawiciel „starej szkoły” trenerskiej?
– On ma pod sobą dużo młodych zawodników i osobiście uważam, że to akurat dobrze , że trenuje ich wymagający i doświadczony szkoleniowiec. Kiedy byłem juniorem, miałem trenera Výbornego, który był surowy, ale dzięki temu pomogło mi to w karierze i życiu. Dlatego uważam, że dla zaczynających grę w seniorach hokeistów trener Roháček jest bardzo dobrym rozwiązaniem. Fakt, czasami na treningach jest u niego ciężko i ostro. To on jest jednak szefem i my, jako zawodnicy, respektujemy jego zasady.
Chciałem zapytać Cię jeszcze o Adama Raškę…
– O Jezu…
Tak (śmiech). Skutecznym duetem byliście już w Sheffield, ale w tym roku, w Polsce, jak dotąd stanowicie o sile Cracovii. Krakowscy „splash brothers”, można rzec.
– Z Adamem po raz pierwszy spotkaliśmy się już parę lat temu na… lotnisku. Lecieliśmy wówczas na wakacje. Pamiętam, jak trafiliśmy na siebie w kolejce po bilet. Machał do mnie i mówił „Cześć! Ja też gram w hokeja!”. Potem graliśmy przeciwko sobie parę razy w Czechach, a następnie wspólnie znaleźliśmy się w Sheffield. Na początku było świetnie, wykręcaliśmy super liczby, ale potem, niestety, coś zaczęło szwankować. W Wielkiej Brytanii styl gry jest bardziej kanadyjski, jest tam sporo zawodników i trenerów z tego kraju. Mi on odpowiada, ale Adamowi nie za bardzo. On woli bardziej europejski. Trener z kolei chciał, aby on nagle przeszedł na kanadyjski system, Adam, który całe życie grał zupełnie inny hokej, nie sprawdził się i ostatecznie opuścił Anglię. Byłem smutny, ponieważ pomagałem Adamowi w klubie i był dla mnie tam ważną osobą. Kiedy odchodził z Sheffield, powiedziałem mu, że kiedyś się jeszcze spotkamy. A, że mamy tych samych agentów, obaj trafiliśmy tu do Krakowa. Podoba mi się on jako zawodnik, jego gra kijem jest niesamowita. Potrafi zarówno świetnie podawać, jak i strzelać, do tego nieźle jeździ na łyżwach. W mojej opinii, jeśli będzie ciężko pracować, może stać się gwiazdą tej ligi.
To Twój najbliższy kompan w szatni Cracovii?
– Jesteśmy świetnymi przyjaciółmi, widujemy się także poza lodowiskiem. Nasze żony się znają, razem z nimi się odwiedzamy. Prawda, czasem się sprzeczamy, ale w hokeju to normalne, tu jest wiele emocji. Śmiejemy się potem z takich sytuacji. Lubię go jako człowieka i fajnie, że równie dobrze, jak w życiu, dogadujemy się na lodzie.
Zabawne było to, kiedy przez pierwsze miesiące nie mogłem Was rozróżnić na tafli. Wyglądaliście identycznie!
– Nie przesadzaj, ja jeżdżę lepiej na łyżwach. I to o wiele lepiej! Ale fakt – na lodzie dużo nas łączy.
Mówisz o jeżdżeniu na łyżwach… to Twój najmocniejszy element? Czy jednak inne cechy uważasz za najlepsze?
– Całe moje życie jazda na łyżwach była moją najmocniejszą stroną, więc chyba to ta.
Obserwując Cię, wymieniłbym jeszcze szybkość, grę w ofensywie i agresję.
– Agresję? Prawda, czasem denerwuje się na lodzie, może za często. Ale może to wynika z wieku, im jestem starszy, tym częściej się denerwuje… Ofensywnie też jestem niezły, ale, jak mówiłem – w Czechach głównie zwraca się uwagę na obronę. Cieszę się jednak, że pod koniec swojej kariery poprawiłem swoją grę w ofensywie.
Od nowego roku widać również, że złapałeś formę. Bramki, asysty… Praktycznie każdy atak Cracovii odbywa się z Twoim udziałem.
– Dzięki, ale mimo iż oddawałem sporo strzałów, zdarzały się też przestoje. Z pewnością mój dorobek mógł być jeszcze lepszy.
Jak maluje się przyszłość, jeżeli chodzi o Wasz zespół?
– Wiadomo, jak każdy sportowiec, bijemy się o puchar. Jeżeli jednak tego nie osiągniemy, chcemy wykręcić jak najlepszy możliwy rezultat. Jeżeli zrobimy wszystko co w swojej mocy, a mimo to nie wygramy, to będzie okej. Najważniejsze, aby właśnie – dać z siebie maksimum i mieć poczucie, że zrobiliśmy wszystko, na co nas było stać. Zdecydowanie jednak, chciałbym jednak coś tutaj wygrać. Jak mówiłem, poprawiliśmy naszą grę i z każdym meczem jesteśmy coraz lepsi. Mam nadzieję, że na play-offy ta forma będzie najwyższa.
Myślisz, że Kraków w Twoim przypadku może być przyczółkiem na dłużej?
– Jest to jedna z opcji, ale zobaczymy, kto będzie dzwonił i jak to się potoczy… Nie chcę mówić, że zostanę tu na 100%, bo życie pisze własne scenariusze. Nie rozmawiałem jeszcze o tym z trenerem Roháčkiem i klubem. Jest jednak możliwość, żeby tu zostać. Rodzina na pewno będzie chciała, żona powie mi pewnie, że tylko Kraków, a jak nie, to gdzie indziej jadę sam (śmiech). Ale zobaczymy… Na razie gram tu i koncentruję się, aby jak najlepiej się prezentować. Nie chce wybijać się z rytmu niepotrzebnymi myślami.
Rozmawiał: Jakub Noskowiak
Komentarze