Dzień z życia kobiety sędzi hokeja na lodzie

Joanna Pobożniak robi karierę w strukturach Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie w roli pani arbiter. O zamiłowaniu do hokeja, swojej nietypowej ścieżce kariery i doświadczeniach związanych z sędziowaniem opowiedziała Eurosport.Onet.pl.

Jak wygląda dzień meczowy - czyli dzień z życia kobiety sędzi hokeja?

Podczas turnieju rangi mistrzostw świata dzień meczowy jest dla każdej z nas wyjątkowym przeżyciem. Na dobre zaprezentowanie się na lodzie i podejmowanie trafnych decyzji składa się wiele czynników. Przede wszystkim staramy się dobrze wyspać, tak żebyśmy były wypoczęte. Pozostałe elementy przygotowania do meczu to sprawa bardzo indywidualna. Ja lubię rano wykonać krótki jogging oraz stretching, bo to przygotowuje mnie mentalnie oraz rozluźnia moje mięśnie.

Pory posiłków dostosowane są do godzin rozgrywania meczów. Na lodowisku stawiamy się ok półtorej godziny przed pierwszym gwizdkiem. Sprawdzamy stan tafli, oświetlenie oraz sposób działania oficjalnego zegara. Następnie udajemy się na odprawę z naszym obserwatorem, a po niej na rozgrzewkę. Później zostaje już tylko ubrać się w sprzęt, wyjść na taflę i dać z siebie wszystko.

Hokej w wykonaniu kobiet mimo że coraz bardziej popularny nadal nie jest szerzej kojarzony. Pani sędzia w hokeju to już dla niektórych abstrakcja. Jak ludzie reagują gdy opowiadasz o swojej pasji, co na to rodzice, koleżanki, znajomi?

Moja rodzina bardzo mnie wspiera. Jeszcze gdy byłam zawodniczką tyskich Atomówek mama Iwona była moim największym kibicem, również teraz jeździ ze mną na mecze i trzyma za mnie kciuki. To ona zaprowadziła mnie na lodowisko gdy miałam cztery lata i pod jej okiem stawiałam na łyżwach pierwsze kroki. Brat mamy Marian Drasyk był bardzo dobrym zawodnikiem tyskiej drużyny. Grał również w Reprezentacji Polski, a w 1989 roku wyjechał do Niemiec żeby tam kontynuować swoją karierę.

Mój tata, Krzysztof jest trenerem sportów walki, prowadzi również treningi funkcjonalne i pomaga mi w sprawnościowym przygotowaniu do wyjścia na lód. Mam też brata, Darek również jest sędzią hokeja. Potrafimy spędzać godziny przy rodzinnym obiedzie dyskutując i wymieniając doświadczenia z lodowej tafli. Razem również trenujemy na lodzie i na siłowni.

Cała moja rodzina jest ściśle związana ze sportem i bardzo mi kibicuje. Będąc na mistrzostwach w Asiago wszystkie mecze były transmitowane na żywo i wiem, że rodzina i przyjaciele je oglądali. Po każdym spotkaniu, które prowadziłam, dostawał mnóstwo wiadomości z gratulacjami, a to bardzo mobilizuje.

Jesteś pierwszą polską sędzią, którą gwizdała na trzecim poziomie mistrzostw świata kobiet. Gdy ogłoszono nominacje czułaś się doceniona? To w pewnym sensie historyczny moment dla całego polskiego hokeja.

Na pewno poczułam się doceniona ponieważ w zeszłym roku sędziowałam dywizję IIB w Hiszpanii. Wiedziałam, że dobrze się tam zaprezentowałam i dostałam od obserwatora wysoką ocenę. Nie sądziłam jednak, że awansuję aż o dwie dywizje! Było więc to dla mnie zarazem wyróżnienie i jeszcze większe wyzwanie.

Jak ocenisz poziom rozgrywania meczów w Asiago w porównaniu z niższymi dywizjami, które miałaś okazję sędziować?

Mistrzostwa w Asiago były czwartym turniejem IIHF, który miałam okazję sędziować. Dotychczas były to prekwalifikacje olimpijskie (w Jastrzębiu-Zdrój), kwalifikacje do mistrzostw świata U18 (w Krynicy-Zdrój) oraz mistrzostwa świata dywizji IIB (w Jaca w Hiszpanii). W każdym kolejnym turnieju zawodniczki prezentowały coraz wyższy poziom, a podczas tego w Asiago dziewczęta wyróżniały się szybką jazdą na łyżwach, dokładnymi podaniami oraz mocnymi, celnymi strzałami na bramkę.

Drużyny było bardzo zdyscyplinowane pod względem przestrzegania przepisów gry, począwszy od przeprowadzania procedury zmian zawodników oraz dokonywania wznowień, aż do czystości gry. Nie było miejsca na niepotrzebne faule. Zawodniczki wiedzą, że każda kara bardzo osłabia drużynę i może ich dużo kosztować w tak zaciętych i wyrównanych spotkaniach.

Sędziując coraz to wyższe dywizje zauważam, że wraz z poziomem gry rośnie poziom organizacji turnieju. Zdecydowanie więcej jest wymagane od gospodarzy zawodów, trenerów oraz nas - sędziów. Co ciekawe wszyscy członkowie biura organizacji zawodów zawsze ubrani byli w garnitury, wolontariusze oraz sędziowie techniczni mieli oficjalne kurtki imprezy, a oficjele drużyn podczas meczu również prezentowali się w eleganckim ubiorze. My także idąc na mecz zawsze ubrane byłyśmy bardzo elegancko, z przyczepionym na żakiecie znaczkiem IIHF.

Za rok na tym poziomie będą grały Polki, czego powinny się spodziewać?

Powinny się spodziewać, że poziom i umiejętności zawodniczek są o wiele lepsze niż te ze słoweńskiego Bledu skąd awansowały. Muszą wystrzegać się błędów w defensywie gdyż szybkie przeciwniczki skrzętnie z tego skorzystają. W tym roku awansowały Węgierki, które pewnie wygrały ostatnie cztery mecze towarzyskie z Polkami.

Ważnym elementem w przygotowaniu reprezentacji do występów międzynarodowych jest poziom krajowej ligi, w której zawodniczki grają na co dzień. Na sukces drużyny narodowej w dużej mierze składa się praca zawodniczek w swoich klubach oraz ich indywidualne przygotowanie sprawnościowe i techniczne.

Warto dodać, że federacje z krajów występujących na tym poziomie chętnie zatrudniają trenerów z Kanady i Stanów Zjednoczonych. Na pewno nasze zawodniczki czeka trudne zadanie, ale myślę, że mają szansę utrzymać się na tym poziomie MŚ.

Czy obserwator analizował z Wami spotkania? Jaka jest jego rola w kształceniu sędziów?

Bardzo wiele się nauczyłam. Nasz obserwator był bardzo wymagający, ale jednocześnie niezwykle pomocny. Bezpośrednio po meczu oceniał naszą pracę, a następnego dnia na spotkaniu ze wszystkimi arbitrami przeprowadzaliśmy analizę wideo. Dla obserwatora oraz chairmana turnieju (delegat IIHF do oceny całości przebiegu turnieju) najważniejsze było wypracowanie standardów sędziowania, do których wszystkie będziemy się stosować.

Każda z sędzi liniowych przeprowadzała wznowienia w taki sam sposób, a interpretacje odnoście hybrydowych uwolnień również dla wszystkich były takie same. Sędziowie główne natomiast doskonale interpretowały przepis dotyczący nielegalnego ataku ciałem w hokeju kobiecym oraz innych, kontrowersyjnych fauli. Dzięki temu poziom sędziowania w każdym meczu był taki sam.

Obserwator przekazał nam bardzo dużo wiedzy i szczegółowych wskazówek dotyczących zarówno przygotowania się do meczu oraz jego przeprowadzania. Między innymi zwracał nam uwagę jakie elementy powinna zawierać nasza przedmeczowa rozgrzewka, w jaki sposób wznawiać grę, ustawiać się na lodzie oraz kontrolować graczy. Prowadziliśmy dyskusje na temat interpretacji przepisów gry jednocześnie analizując trudne sytuacje podczas przeglądów wideo.

Ponieważ na tym poziomie rozgrywek wymaga się od nas wysokiej sprawności fizycznej oraz doskonałej jazdy na łyżwach, miałyśmy organizowane treningi na lodzie podczas których obserwator pokazywał nam jakie ćwiczenia doskonalące technikę jazdy powinnyśmy wykonywać podczas przygotowań do następnego sezonu.

Czy są szanse na to abyś nadal "awansowała" i rozstrzygała w coraz to wyższych zawodach rangi międzynarodowej?

W każdym meczu, który sędziuję staram się wykonywać swoją pracę jak najlepiej. Korzystając z uwag i rad obserwatora z każdym "przegwizdanym" spotkaniem staję się coraz lepsza. To w jaki sposób zostanę oceniona ma bardzo duży wpływ na to do jakiego turnieju będę przydzielona w kolejnym sezonie.

Jest to natomiast decyzja władz IIHF, która zostanie podjęta na oficjalnym kongresie delegatów przed kolejnym sezonem rozgrywek. Obsady na sezon 2016-2017 będą podane do publicznej wiadomości we wrześniu. Czekam na ten moment z niecierpliwością. Moim marzeniem jest za kilka lat wystąpienie w najwyższej klasie rozgrywkowej (Top Division).

Jak wyglądają Twoje przygotowania w czasie sezonu do późniejszego wyjazdu na czempionat?

Moja praca jest ściśle związana ze sportem. Jestem nauczycielem wychowania fizycznego w szkole ponadgimnazjalnej, prowadzę również treningi funkcjonalne oraz aqua-aerobik. Oprócz tych aktywności wykonuję również swój plan treningowy, który zawiera specjalistyczne ćwiczenia przygotowujące do sezonu hokejowego.

W 2012 roku miałam okazję wziąć udział w obozie hokejowym w Vierumaki w Finlandii. Pracowałam tam z trenerami przygotowania motorycznego trenującymi na co dzień z zawodnikami NHL oraz z trenerem jazdy na łyżwach. Cały czas czerpię z ich wskazówek. Chciałabym jeszcze raz pojechać na podobny obóz, bo to wspaniała lekcja i pomoc w przygotowaniach.

W tym roku jestem jeszcze bardziej zdeterminowana do ciężkiej pracy. Dobre słowa od tak wymagającego obserwatora niezwykle motywują. Chcę w dalszym ciągu pracować nad swoją sprawnością fizyczną oraz szybkością. Planuję też wziąć prywatne lekcje u trenera z power skatingu (specjalistyczna jazda na łyżwach). Mam nadzieję, że moje starania oraz ciężka praca w przyszłości zaprocentują.

Źródło: onet.pl