Ed Belfour - "Orzeł" przeholował

Niegdyś dużo łatwiej poznawało się bramkarzy po maskach. Curtis Joseph zawsze miał na kasku wilka, Mike Richter Statuę Wolności, Kelly Hrudey dał się poznać maską z napisem „Hollywood” a Ben Bishop fluorescencyjne błyskawice. Nasz bohater należał do tej grupy. „Orzeł”, „Szalony Orzeł”, „Wielki Orzeł” a czasami „Pijany Orzeł” jak nazywali go kibice, bez wątpienia był jednym z najlepszych golkiperów w historii. Był szybki, sprytny i kochał wygrywać. Był też krnąbrny, agresywny, a jego pozahokejowe ekscesy są bardziej legendarne niż jego kariera.

Ed Belfour w skrócie

Puchar Stanleya z Dallas Stars. Nic wielkiego, wystarczyło jedynie pokonać Buffalo Sabres z niejakim Dominikiem Haškiem między słupkami. Morderczy bój, w którym Belfour był jednym z bohaterów. W 1990 roku Eddie rozegrał…74 spotkania, przepuszczając przy tym niewiele ponad 2,40 bramki na mecz.

Styl Belfoura był absolutnie dziki i nie do podrobienia. „The Eagle” rzucał się jak bramkarz piłkarski, odwracał się plecami do gry, bo mimo wszystko wyłapać wszystkie lecące w jego stronę krążki. Doskonale grał kijem, świetnie się ustawiał i lubił wyjechać dalej z bramki, by rzucić strzelcom wyzwanie.

Eddie bronił w czasach gdy nie było jeszcze „ślizgu motyla”, więc zostawało rzucanie się i łapanie krążków po piłkarsku. Tę sztukę opanował do perfekcji, a jedna z jego interwencji po strzale Siergieja Fiodorowa do dziś budzi zachwyt wszystkich hokejowych świrów.

 

Ed Belfour był koszmarem trenerów

Każdy zawodnik prędzej czy później zalicza różnicę zdań z trenerem. Jednak sposób zarządzania takim kryzysem to już zupełnie inna bajka. O wielu niesnaskach i sporach nigdy się nie dowiedzieliśmy, ale nasz bohater miał głęboko gdzieś to, czy ktoś obserwuje jego spór.

Najsłynniejszym bramkarskim konfliktem był oczywiście spór na linii Patrick Roy – trener Montreal Canadiens, kiedy to szkoleniowiec nie zdjął bramkarza gdy ten zaliczał absolutnie tragiczny mecz.

Tym razem jednak mamy rok 1990, a Chicago Blakchawks Eddiego Belfoura mierzą się z Philadelphia Flyers. Eddie gra w miarę stabilnie, by przez ostatnie siedem minut pierwszej tercji wpuścić dwie szybkie bramki, w tym jedną absolutną „szmatę”. Jego trener, Mike Keenan wykonuje niespodziewany ruch i ściąga golkipera z bramki wpuszczając rezerwowego.

Na ławce Belfour krzyczy na Keenana po czym odwraca się i odmawia słuchania uwag szkoleniowca. Keenan łapie go za „frak”, szarpie kilkukrotnie i domaga się atencji bramkarza. Trener mówi do niego, że „drużyna nie jest gotowa by dla Ciebie grać”. Co ciekawe, zapewnia go, że za chwilę ten wróci na lodowisko.

Belfour wraca do gry…50 sekund później. Drużyna przegrywa 4:5 i kończy serię zwycięstw. Szarpanina na ławce budzi wielkie emocje kibiców, którzy murem stanęli za zawodnikiem. Trener Keenan stwierdził, że niewiele go to obchodzi mówiąc, „co niby mam zrobić? Dać kibicom trenować?”.

W 2001 roku, mający już na koncie Puchar Stanleya Belfour przegrywa mecz z Detroit 2:4. Trener jego drużyny, Dallas Stars, chce dać szansę Marty’emu Turco, wschodzącej gwieździe drużyny, więc chce wystawić go na kolejne spotkanie.

Tradycja nakazuje, że bramkarz, który nie gra w danym dniu meczowym, melduje się na poranny trening, a grający bramkarz zachowuje siły na spotkanie. Belfour poczuł się urażony zaproszeniem na opcjonalny trening i odmówił trenerowi Hitchcockowi, co skończyło się automatycznym zawieszeniem zawodnika.

Bramkarz próbował wepchnąć w spór ówczesnego kapitana, Deriana Hatchera, jednak ten nie zgodził się na przyjęcie wersji któregokolwiek i pozostał neutralny.

Sporo mówiło się o tym, że trener Hitchock nie miał dość silnego charakteru na „Orła”. Kilkukrotnie dał się przekonać Eddiemu, by to jemu dać grać po tym, jak pierwotnie chciał postawić Turco między słupkami.

Eddie otrzymał ksywkę na cześć…najgorszego skoczka narciarskiego w historii

Wspomniany wcześniej trener Keenan podszedł kiedyś do Belfoura mówiąc „słyszałeś o tym gościu, Eddim „Orle”? Nie tylko on lata, ty również. Dlatego od dziś będziesz „Orzeł”.

Eddie Edwards to jeden z najfajniejszych skoczków w historii skoków, znany głownie z tego że skakał dla przyjemności, bo wyniki miał raczej mizerne. Nie przejmował się tym zupełnie, czym zdobył serca milionów Anglików.

Czy miało to przełożenie na Befloura? Czy trener chciał mu dopiec? Nie. Jest szansa, że Keenan nic nie wiedział o brytyjskim „Orle” i po prostu spodobał mu się pseudonim. Niedługo potem Belfour kazał sobie namalować dwa orły na masce i te orły towarzyszyły mu na kaskach wszystkich drużyn w których grał.

 

Ed Belfour ma demony, które prześladują go do dziś

Gdy czytało się o tym w gazecie bądź w Internecie, brzmiało to niewinnie, a nawet zabawnie – ot wybryk hokejowej gwiazdy rocka.

W 2001 roku bohater Stars, jeszcze świeżo po zdobyciu dla nich Pucharu, udaje się do pokoju hotelowego z jakąś kobietą. Kobieta dzwoni na policję twierdząc, że Ed robi się agresywny. I tutaj zaczyna się rodeo.

Policja wpada do hotelu, gdzie Eddie zakłada dźwignię pracownikowi obiektu, by następnie kopnąć dwóch policjantów w klatkę piersiową. Odmawia uspokojenia się i wyzywa funkcjonariuszy. W końcu skuty, ostentacyjnie wykłada nogi w kowbojskich butach na tapicerkę radiowozu, wbrew protestom policjantów. Całe zajście zwieńcza uroczystym zarzyganiem pojazdu. To jednak nie koniec.

Wyrzuciwszy z siebie nieco „trucizny” z organizmu za pomocą wymiotów, Belfour orientuje się w swoim położeniu. Błaga policjantów by go wypuścili i proponuje im 100 tysięcy dolarów łapówki. Gdy stróże prawa nie zgadzają się, podnosi stawkę do…miliarda dolarów. Jakimś cudem tej kwocie również się oparto.

Pięć dni później Eddie gra już w lidze i wygrywa mecz, podczas gdy większość normalnych śmiertelników jeszcze leczyłaby kaca.

Z kolei w 2007 roku 41-letni Belfour, tym razem bramkarz Florida Panthers, udaje się do baru z napastnikiem Ville Peltonenem.

Kilka godzin później Belfour próbuje bić się z policją, powalony na ziemię próbuje ich kopać i odmawia aresztowania stawiając czynny opór. Obraża przy tym władze i pakuje kolegę w kłopoty. Obaj lądują w areszcie i potrzeba 2000 dolarów, by ich stamtąd wyciągnąć.

Smutne wojaże wieńczy (póki co) jego wybryk z 2020 roku, kiedy to Eddie zostaje znaleziony przez policjantów leżący kompletnie pijany na zasłonach hotelowych. Wybudzony nie potrafi sklecić nawet jednego zdania, nie mając tym razem zupełnie sił na stawianie jakiegokolwiek oporu.

Warto dodać, że Belfour był już w programie NHL dla zawodników zmagających się z nadużywanie substancji szkodliwych. Ma także własną markę whisky.