Po zjeździe prezesów Polskiej Ligi Hokejowej i posiedzeniu zarządu PZHL-u klamka zapadła. Nie będzie żadnych reform. Prawo Bosmana ciągle nie dla hokeistów. Lata 80. pełną gębą.
W polskiej ekstraklasie polskich hokeistów obowiązują tzw. białe karty. One decydują o przynależności zawodnika do klubu. Przywiązują go do danego pracodawcy nawet wtedy, gdy wygasa kontrakt! W myśl prawa Bosmana po wygaśnięciu umowy o pracę zawodnik mógłby za darmo przejść do innego klubu, który zapłaci mu najlepiej. - Białe karty to łatwe rozwiązanie dla prezesów, bo ci mogą nam zalegać z płatnościami i bez ryzyka podpisywania długich kontraktów i tak jesteśmy od nich zależni niemal jak niewolnicy. Wszystko przez białe karty - żali się jeden z reprezentantów Polski.
Hokeiści mieli nadzieje, że rok po wejściu do UE - na sezon 2005/2006 - prawo Bosmana zacznie obowiązywać w naszym kraju. Nic z tego. Wczoraj dowiedzieliśmy się, że zarząd PZHL-u rozważał wprowadzenie tego przepisu. - Sam jestem za tym, żeby u nas zaczęło obowiązywać prawo Bosmana - powiedział nam prezes związku Zenon Hajduga. - Dawno temu wprowadziliśmy białe karty, ale na dzisiaj to jest złe rozwiązanie. Namawiam kluby, żeby zamiast tego podpisywały długie kontrakty z hokeistami, którzy stanowią kręgosłup drużyny. A resztę niech wystawią na listę transferową.
Dlaczego Hajduga nie postawił na swoim? - Gdyby w zarządzie nie było ludzi związanych z klubami, byłoby o to łatwiej - tłumaczy.
Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie (IIHF) nie zamierza narzucać krajowym związkom prawa Bosmana. - Ten przepis nie obowiązuje u nas, w Szwajcarii, ale ten kraj nie jest członkiem Unii. Skoro w Polsce nie ma prawa Bosmana, to zawodnicy mogą śmiało oddawać waszą federację do sądu i z pewnością wygrają - powiedział nam jeden z pracowników IIHF.
Trudno znaleźć w kraju drugą tak zacofaną pod względem organizacyjnym dyscyplinę jak hokej, i to nie tylko przez brak prawa Bosmana. Zarejestrowana rok temu spółka akcyjna Polska Liga Hokejowa jest martwym tworem. Nie prowadzi żadnej działalności. Jeszcze w marcu kluby odgrażały się, że przejmują w swoje ręce rozgrywki ekstraklasy. Na poniedziałkowym posiedzeniu w Warszawie okazało się, że nie są do tego jeszcze gotowe. - Kluby zorganizowały kilka spotkań, na które nie zostaliśmy zaproszeni, zrobił się szum, że chcą zarządzać ekstraklasą, więc w kwietniu uchwaliliśmy, że jesteśmy gotowi przekazać rozgrywki PLH spółce. Teraz okazuje się, że PLH SSA nie ma struktur, żeby prowadzić ligę - rozkłada ręce Hajduga.
PZHL stawia na rozwój hokeja przez dobrą grę reprezentacji. Problem w tym, że Polskę opuścił uznany selekcjoner Andriej Sidorenko, a poszukiwania nowego nie będą łatwe. Większość klasowych trenerów ma już pracodawców. - Rozmawiałem z Frantiszkiem Vybornym. Jest już umówiony na pracę w Jesenicach - martwi się prezes Hajduga.
Wojas/Podhale Nowy Targ złożył propozycję, by doświadczony czeski szkoleniowiec zatrudniony w maju w tym klubie Zdislav Tabara poprowadził kadrę biało-czerwonych. Za podobnym układem opowiadają się Dwory/Unia Oświęcim, które chcą podzielić się w kosztach utrzymania trenera kadry, by ten jednocześnie prowadził Unię.
Michał Białoński - Gazeta Wyborcza
Co to jest Prawo Bosmana ? Kim był Bosman ?
Jean-Marc Bosman (na zdjęciu)- Belg, gracz RC Liege. W 1990 r. zdecydował się odejść do francuskiego drugoligowca US Dunkerque. Z uwagi na fakt, że z końcem sezonu 1989/90 skończył się kontrakt Bosmana z klubem belgijskim, piłkarz (sportowiec) uznał, że może bezpłatnie zmienić pracodawcę. Oczywiście władze Liege uznały zachowanie piłkarza za sprzeczne z obowiązującymi uregulowaniami transferowymi i sprawa trafiła najpierw pod obrady belgijskiej federacji piłkarskiej, a następnie federacji europejskiej. Decyzja obu instytucji była oczywista - Dunkerque chcąc zatrudnić Bosmana musi zapłacić klubowi z Belgii kwotę ustaloną przez organ arbitrażowy.
Wówczas piłkarz postanowił wkroczyć na ścieżkę sądową, by tam dochodzić swoich praw. Bezprecedensowa sprawa trafiła najpierw do sądu w Belgii, a następnie do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Swoje racje piłkarz oparł o zasady Traktatu Rzymskiego z marca 1957 r. (art. 48, 85 i 86), które mówiły m.in. o możliwości swobodnego przepływu ludzi i swobodzie zatrudniania obywateli państw członkowskich Unii w innych krajach członkowskich. Na ostateczną decyzję J.M. Bosman czekał prawie 5 lat. W dniu 15.12.1995 ETS wydał werdykt (z klauzulą natychmiastowego wykonania). Sąd odrzucił rację federacji oraz klubu i przychylił się do racji piłkarza (sportowca). Uznał, że dotychczasowe prawo łamało zasady obowiązujące w traktatach unijnych i zdecydował, że: 1) jeśli piłkarz (sportowiec) pozostaje bez ważnego kontraktu i jest obywatelem kraju należącego do Unii (!Uwaga! - Zasada ta obejmowała również kraje należące do Europejskiej Strefy Gospodarczej - oprócz krajów Unii były to także: Norwegia, Islandia i Lichtenstein) może bezpłatnie zmienić klub, pod warunkiem, że jest to drużyna z kraju należącego do wymienionego grona - BOSMAN I ; 2) ze względu na swobodę zatrudnienia i wspólne obywatelstwo ilość graczy z wymienionych krajów w drużynie jest nieograniczona - BOSMAN II . Powyższe ustalenia weszły w życie z dniem 15.12.1995 roku i zaczęły obwiązywać w krajach członkowskich.
W tym miejscu należy wspomnieć, że decyzje ETS-u stanowiły tylko I fazę zmian w systemie transferowym. W następnych latach dodano m.in. możliwość bezpłatnego odejścia graczy z krajów Unii także do klubów spoza państw członkowskich. Aż wreszcie z dniem 1.IX.2001 roku zasadę BOSMAN I rozciągnięto decyzją władz FIFA na rozgrywki wszystkich federacji w niej zrzeszonych.
Czytaj także:
