Aktualności: WSZYSTKIE

W 1931 pod Górą Parkową rywalizowano o tytuł mistrza świata i Europy. To był piękny turniej, choć nie obyło się bez pewnych pozasportowych incydentów. Na linii stosunków polsko-czechosłowackich zrobiło się naprawdę gorąco!

Cała piątka reprezentacji Polski, która niemal pół wieku temu pokonała w katowickim „Spodku” drużynę Związku Radzieckiego wywodziła się z łódzkiego klubu. Dziś w mieście tym nie ma szans na powrót hokeja na najwyższym krajowym poziomie. Bo nie ma gdzie grać.

Ta historia zaczęła się na początku XX wieku w Polsce, choć naszego kraju na mapie świata wtedy nie było. Bracia Joe i Frank Jerwa (Dzierwa), urodzeni na ziemiach polskich w polskiej rodzinie, a wychowani w kanadyjskiej prowincji Alberta, w latach 30. poprzedniego stulecia grali w lidze NHL.

Pod koniec marca 1982 roku Andrzej Małysiak, Bogusław Maj i Justyn Deniusiuk nie wrócili do ogarniętej stanem wojennym Polski po turnieju mistrzostw świata grupy B. Wybrali grę w hokeja, a przede wszystkim lepsze życie, po drugiej strony „Żelaznej kurtyny”.

Robert Góralczyk był jednym z najlepszych obrońców w historii polskiego hokeja. Jego młodszy brat – Feliks – zapowiadał się na wspaniałego skrzydłowego. Nieszczęście, jakie spotkało go podczas MŚ w Rumunii w 1972 roku, zakończyło jednak przedwcześnie być może piękną karierę. Podobnie, jak nieszczęście przerwało przygodę trenerską, a przede wszystkim życie, Roberta.

Życie uważanego za jednego z najlepszych, o ile nie najlepszego polskiego hokeistę lat przedwojennych, zaczęło się w Zagłębiu Ruhry, kiełkowało w Petersburgu, trwało w Polsce, Francji i Wielkiej Brytanii, by zakończyć się w Australii. Aleksander Tupalski, kapitalnie jeżdżący na łyżwach zawodnik, wyśmienity strzelec i wykształcony człowiek, był liderem naszej drużyny narodowej, która – obiektywnie rzecz ujmując – odniosła największe sukcesy w historii.

Gospodarzy tegorocznych Mistrzostw Świata Dywizji IA na pewno nie można zaliczyć do hokejowych nacji. Ale o żadnym z naszych hokeistów potężny Wiktor Tichonow nigdy nie powiedział, przynajmniej nic o tym nie wiadomo, że mógłby grać w każdej drużynie na świecie. A o rumuńskim graczu wszech czasów tak właśnie legendarny radziecki szkoleniowiec się wyraził.

Reprezentację Polski, szczególnie w latach 70. i 80. poprzedniego stulecia, często nazywano za mocną na grupę B, ale za słabą na grupę A. Ale nie tylko wtedy nasza drużyna skutecznie walczyła o to, by występować wśród najlepszych na świecie. Łącznie w historii polskiego hokeja dziewięć razy kibice cieszyli się z promocji do Elity, która do czasu nazywała się grupą A. Z każdą z tych promocji wiąże się jakaś historia. Zapraszamy na krótki przegląd turniejów, po których następowała najczęściej bardzo wyczekiwana radość.

Jak to było z powstaniem Polskiego Związku Hokeja na Lodzie? Trzeba przyznać, że trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi, co zresztą jest... cechą charakterystyczną naszej ukochanej dyscypliny sportu na wielu jej płaszczyznach i do czego my – kibice i miłośnicy tej wspaniałej gry – jesteśmy już przyzwyczajeni. Fakty są takie, że za datę założenia Polskiego Związku Hokeja na Lodzie uznaje się powszechnie 22 lutego 1925 roku, a więc związek dokładnie dziś kończy 100 lat!